Магнітныя буры

DJ Shadow — Action Adventure

Дэвісан яшчэ далей адышоў ад страчанай фанк-семплдэліі, якая зрабіла яго імя, ён здзяйсняе вялікія замахі, наўмысна тупаючы па гіганцкіх лужынах, як дзіця, зноў жадаючы ўбачыць, як утворацца цунамі. Таму мне не нова, мне не цікава. Можа вам падыдзе?

Black Pumas — Chronicles of a diamond

Ад першай да апошняй ноты з дынамікаў з добрай якасцю даносіцца Chronicles of a diamond. Нават песні пра каханне праліваюць новае святло на гэтую сівую старую тэму дзякуючы агню голаса Бертана, у той час як Кесада накладвае псіхадэліку і электроніку на аркестравы мікс, заўсёды ствараючы новае зачараванне са знаёмых элементаў нябеснай палітры соула, року, джаз-фанка. Дзіўна, але атмасфера ва ўсіх сэнсах гэтага слова, не пакідае пасля сябе дастаткова зачэпак, каб застацца ў памяці, пульсавалыя, маляўнічыя вібрацыі, з’яўляюцца толькі прыемным спосабам згубіцца на паўгадзіны ці каля таго.

Robert Finley — Black Bayou

Яшчэ адзін шумны, дынамічны набор луізіянскага соўла, блюзу і насычанай госпелом музыкі 69-гадовага Фінлі — несумненна, з’яўляецца альбомам, , напоўненым гісторыямі, якія мог распавесці толькі ён. Аўэрбах і Фінлі прытрымліваюцца фармату Sharecropper’s Son — сумесі сырога блюзу, госпел, соўла і фанка. Black Bayou здаецца крыху больш асабістым і больш багністым у музычным стаўленні, абцяжараны запамінальнай гісторыяй, у якой пераканаўча прасочваецца гнеў Фінлі.

Ragana — Desolation’s flower

Блэк-метал-дуэт Ragana выпусціў добрую пласцінку. Desolation’s Flower падлашчваецца з веліччу, наўрад зверне каго-небудзь з няверуючых у гэты стыль або праект. Перапоўненая велізарнымі хвалямі пачуццяў і выдатнымі песнямі, якія, па агульным прызнанні, часам абмежаваныя недахопам месца і перадышкі, яна віруе і б’ецца дабром у глыбінях, варта таго, каб яго шукаць. Часам простыя гітарныя рыфы могуць здацца занадта простымі і знаёмымі, і, змяшаўшыся з нязменна змрочнай атмасферай, могуць здацца бязлітаснымі, але ў роўнай ступені яны бяруць сваю карпатлівую інавацыйную эстэтыку DIY і ўдасканальваюць яе. Праблема з выкарыстаннем простых рыфаў у тым, што яны могуць лёгка сказіць наіўнасць ці проста сумнасць; занадта часта ў больш ціхіх частках дуэт выбірае цяжкавагавыя арпеджыраваныя серыі нот, з-за якіх песні Ragana здаюцца сумнымі, а не проста павольнымі. Але калі музыкі прыўносяць грув ці дазваляюць шуму запоўніць прастору – будзь ён здробненым ці крыклівым – яны паднімаюць слухача да заваяванай з цяжкасцю яснасці.

Poppy — Zig

Элементы індастрыялу, металу і джанглу сярод цяжкіх момантаў пласцінкі, а фартэпіяна і віяланчэль падтрымліваюць больш далікатныя ўрыўкі альбома. Лепш такая скончаная папса, чым проста папса. Вывастраны прадзюсарскі шлях праходзіць па венах Zig, дзе кожны трэк узвышаецца над складовымі часткамі, паколькі зорка жанру, блытаючая жанры — Poppy тут як быццам стрыманая — нібы нешта ўтрымлівае яе ад прыняцця сваіх тыпова дзікіх і нестандартных капрызаў. Я спадзяюся, што наступным разам яна вызваліць сябе ад усяго, што прывяло да гэтага.

Ian Sweet — Sucker

Аднастайны занадта дзіцячы дрым-поп з інтуітыўна песімістычным, кахаючым і ненавісным поглядам на адносіны. Тэндэнцыя была даволі відавочная: з кожнай новай кружэлкай Ian Sweet ссоўваліся ў бок больш мэйнстрымавага гучання. Цалкам ахопліваючы танцавальную мадэль растання/сустрэчы (з невялікімі скажэннямі па краях). Гэты альбом прычыняе боль ва ўсіх сэнсах. Не адчуваецца інтымнасць уласцівая жанру, а толькі злёгку адчувальная радасць, хоць ёсць напамінкі аб тым, што гэтая самасвядомасць была заваявана з вялікай працай.

Spiritual Cramp — Spiritual Cramp

Дэбютны поўнафарматны рэліз панк-гурта Spiritual Cramp з Сан-Францыска, не адчыняе нейкія новыя гарызонты: стандартна забіяцка поп-панкава, калі даць рытму пратрымацца да канца Addict, вы выявіце доўгачаканую неспадзеўку — вас падманулі на паўгадзіны.

Drop Nineteens — Hard light

Першы студыйны рэліз бостанскага шугейз-гурта Drop Nineteens за 30 гадоў. Такія кампазіцыі, як Scapa Flow і Rose With Smoke, уяўляюць сабой артадаксальны шугейз, у той час як Tarantula адлюстроўвае больш гуллівую, папсовую тэндэнцыю. Увогуле, Hard light — амаль напэўна даставіць задавальненне, калі вам падабаюцца нейкія імглістыя, нейкія незямныя, нейкія запамінальныя інды/альтэрнатыўныя рэчы, але гэта таксама альбом, якому адчайна бракуе намёку на вастрыню, якая надала б усяму прадукту дадатковую эфектыўнасць. Тым не менш, гэта самавітае вяртанне ад яшчэ адной каманды старэючых шугейзераў, проста не ўскладайце занадта вялікія надзеі.

bar italia — The twits

Гэта багатая, своеасаблівая музыка, занадта дзікая і дзіўная, каб яе капіраваць. То нейкі пост-гранж, то пародыя на Cowboy Junkies, то амфетамінавыя балады, то доза панурага дрым-попа і bar italia заўсёды прымушаюць вас варажыць, The twits паказвае, наколькі гэта складана і які кошт гэта патрабуе.

Дзянic Леснiк

Таксама чытайце:

Duran Duran — Danse Macabre
Brian Eno — Ambient 1: Music for Airports
The Beatles — Now And Then