Showtime: Джэры Бас і Los Angeles Lakers

Гэтае шоў аб асобах, аб смельчаках з вялікімі грашыма, аб знакамітасцях і аб адчайным, часам змрочным запатрабаванні ў перамозе, нагадвае вясёлую вечарынку той эпохі: дынамічны тэмп, шмат смеху і персанажы, якія ламаюць чацвёртую сцяну, каб напроста звярнуцца да камеры. У гісторыі спорту мала падзей, пра якія павінен ведаць кожны, незалежна ад таго, падабаецца яму спорт ці не, але ў гэтым серыяле дзіўна тое, што ён зачэпіць, нават калі вам пляваць на паркет з кольцам і мячом, а паглядзеўшы, вы даведаецеся гэтую дзіўную гісторыю.

У 1970-х гадах прафесійны баскетбол перажываў сур’ёзны спад Джэры Бас і «Los Angeles Lakers» усё гэта выправілі і ператварылі яго ў вачах грамадскасці з проста гульні ў шоў-бізнэс, пакінуўшы след у поп-культуры. Вы ўбачыце, як гэта адбываецца. Але парадокс у тым, што вы, забудзьцеся аб зорным складзе каманды, забудзецеся нават аб бліскучым дзесяцігоддзі поўнага дамінавання «Лейкерс», якое ў першую чаргу натхніла гэты праект. Калі вы настроіцеся на першы эпізод серыяла «Час перамагаць: Росквіт дынастыі Лэйкерз» (англ.: Winning Time: The Rise of the Lakers Dynasty), вас уразіць больш за ўсё — тэлебачанне.

Так, гэта візуальнае асяроддзе, рэдка з’яўляецца тэлевізійнае шоў, якое не проста «залежыць» ад узаемадзеяння асвятлення, гарнітураў, кампазіцыі кадраў, мантажу, тэкстуры фільма і т. д., але шчыра пакутуе ад таго, што глядач нават на імгненне адводзіць погляд ад гэтага ўзаемадзеяння. Усё быццам літаральна здымалі ў 80-х, эфект дасягнуты за рахунак выкарыстання 8-міліметровай і 35-міліметровай плёнкі і старых лямпавых камер Ikegami, якія выкарыстоўваліся ў той час, а таксама графіцы, якая ідэальна перадае вонкавы выгляд тэлетрансляцый той эпохі. Ад старадаўняга гардэроба і дэкарацый да праўдападобных баскетбольных сцэн, якім шмат у чым спрыяе дбайны мантаж, да музычнае суправаджэнне, аўтары ніколі не прапускаюць ніводнай дэталі, знятай у прыглушаных танах, як архіўнае відэа ранніх гадоў Рэйгана.

Вядома, візуальны максімалізм на дадзены момант з’яўляецца своеасаблівай візітнай карткай HBO. «Гульня пасадаў» не вынайшла жанр эпічнае фэнтэзі, «Эйфарыя» — не падлеткавае мыльнае кола, а «Свет Дзікага Захаду» — не першы навукова-фантастычны вестэрн, або «Клан Сапрана» распавёў нешта новае аб мафіі? Што яны вынайшлі? Жанравыя апавяданні з вялізнымі бюджэтамі!!! Але нават я не магу сьцьвярджаць, што ня ўсе яны пакінулі эстэтычны сьлед у масавай культуры. Сапраўды гэтак жа, хоць «Час перамагаць» не вынайшла спартовую дакументальную драму, я не бачу будучыні, у якой яна не ўсталюе візуальны стандарт, па якім будуць параўноўвацца ўсе спартовыя дакументальныя драмы (прынамсі, у найблізкае дзесяцігоддзе).

Сцэнарыст Джым Хехт у 2014 годзе ўзяўся за кнігу зорнага спартыўнага аглядальніка Джэфа Перлмана «Showtime: Magic, Kareem, Riley, and Los Angeles Lakers Dynasty of the 1980s», але «Лэйкерс» блакіравалі любыя спробы экранізацыі. Затым знайшоўся саюзнік, Адам Макей — сцэнарыст і рэжысёр фільмаў «Улада», «Гульня на паніжэнне», «Не глядзі ўверх», які купіў серыял у Хехта і яго суаўтара Макса Барэнштэйна, у выніку — пераназваўшы ў Winning Time, паколькі Showtime з’яўляецца канкурэнтам HBO — заварушыў вялікае, шырокае прадпрыемства з яркай атмасферай і глыбокім апусканнем ва ўсіх асноўных гульцоў свету Лэйкерз. Хоць серыял менш заклапочана фактамі, чым выявай імпрэсіяністычна бязладнага сэрца гэтай эпохі — людзей і магчымасцяў, якія сышліся ў рызыкоўных абставінах, насуперак неверагодным шанцам, каб нейкім чынам стаць адзіным арганізмам, які ідзе за славай.

Выдуманы нарыс, заснаваны на рэальных падзеях, распавядае аб росквіце дынастыі Los Angeles Lakers пад кіраўніцтвам доктара Джэры Баса. Амбіцыйны блазан, чые кашулі не зашпіляюцца вышэй ніжняга рабра, які разумнейшы, чым усе думаюць, паставіў на кон сваю імперыю нерухомасці, пасля таго, як у 1979 году купіў каманду НБА, а затым абраў Эрвіна «Мэджыка» Джонсана, калі наваколе пераконвала ўзяць белага гульца. Галоўную ролю выконвае Джона Сі Райлі, нягледзячы на тое, што персанаж, вялікі, дзёрзкі і гучнейшы за жыццё, акцёр робіць адну з самых тонкіх работ, якія я ад яго бачыў — гэта клей, які змацоўвае ўвесь серыял. Кажуць, рашэнне Маккея ўзяць на ролю Райлі замест яго даўняга паплечніка Уіла Ферэла ўбіла клін у іх сяброўства, але, падобна, ён зрабіў правільны выбар. Цяжка ўявіць, каб Фэрэл мог параўнацца з нязграбнай і неачэсанай грой Райлі ў ролі чалавека які змяніў баскетбол і Лос-Анджэлес.

Саламон Х’юз настолькі па-майстэрску выпраменьвае культавы і паўпагражальны стаіцызм Карыма Абдул-Джаббара, што было б занадта шмат патрабаваць ад яго, каб ён яшчэ і асвоіў сумна вядомы кідок з крука — і ўсё ж! А, як і пачатковец Эрвін Джонсан, Куінсі Ісая, акрамя таго, што дэманструе дастаткова навыкаў на пляцоўцы, каб быць праўдападобным у ролі маладой зоркі з каледжа, які ператвараецца ў сусветную знакамітасць, гуляючы за Лэйкерз, хоць і не без асаблівых няроўнасцяў на гэтым шляху, валодае дастатковай харызмай, каб збіць вас з панталыку.

Пачакайце, мы толькі пачынаем: Эдрыян Броўдзі ў ролі галоўнага матыватара Пэта Райлі, Спенсер Гарэт — легендарны дыктар Чык Хірн, Джэйсан Кларк — Джэры Уэст, легенда НБА, які выйграў шэсць тытулаў у якасці генеральнага мэнэджэра, але застаўся вельмі змучаным чалавекам. Салі Філд пакарае экран у вобразе старэючай мамы Джэры Баса, а Хэдлі Робінсан пышная ў ролі Джыні Бас, дачкі Джэры, чыя адукацыя ў галіне кіравання камандай (што яна зараз і робіць) апісана тут. А яшчэ ёсць усе двайнікі верных «Лейкерс»: Джэк Нікалсан, Рычард Праёр, Пола Абдул, Дэбі Ален, Даян Кэнан, і іншыя.

Гэта рэальны сусвет вядомых і знакамітых, бясконцы, але, паўтаруся, рэальны, а не Marvel ці якія-небудзь Star Wars. Эх, як шкада, што серыял закрылі пасля 2-х сезонаў. Наколькі вялікія яны ў некаторых ключавых дэталях, што варта пачаць думаць аб шоу, як аб баскетбольна-арыентаваным альтэрнатыўным свеце. Мы ідзём больш за тузінам персанажаў, стрымана ўпэўненых у сваёй адкрытасці, праз шквал успамінаў і дзіўных псіхалагічных абыходных шляхоў, тлумачачы, як гэты парад сапсаваных людзей апынуўся настолькі сапсаваным.

Але каманда стваральніка Адама Маккея сустрэла халоднае стаўленне з боку НБА і амаль усіх вялікіх гульцоў за апошнія 40 гадоў. Але, спадзяюся, успрыманне публікі «Час перамагаць: Росквіт дынастыі Лэйкерз» супадзе з ажыятажам крытыкаў, і ўсё, урэшце, зразумеюць, Лос-Анджэлес любіць пераможцаў.

Денис Лесник

Таксама чытайце:

Апошні танец Майкла Джордана (The Last Dance)
«Солтберн (Saltburn)»
«Герой нашых сноў» («Dream Scenario»)