Hellfest 2024 Day 1. Сардэчна запрашаем у пекла

Hellfest — гэта той круты хлопец, з якім ты хочаш сябраваць ці, лепш сказаць, амбіцыйная мара, якая кожны год знаходзіць спосаб стаць рэальнасцю ў Клісане, Францыя, з 6 сцэнамі, каля 200 гуртамі і 60000 металістаў, якія не спяшаюцца кожны дзень на канцэрты. Аб тым, як дабірацца і адшукаць нішцячкі, можна прачытаць з папярэдняга года.

Як я даехаў на Hellfest 2023.
Hellfest 2023. Дзень першы. Чацвер 15 чэрвеня.
Hellfest 2023. Дзень другі. Пятніца 16 чэрвеня.
Hellfest 2023. Дзень трэці. Субота 17 чэрвеня.
Hellfest 2023. Дзень чацвёрты. Нядзеля 18 чэрвеня.
Hellfest 2023 — гэта не толькі музыка.

З чаго пачаць слухаць і глядзець. На галоўнай сцэне звычайна гэта быў бы малады і перспектыўны гурт, але сёлета гэта Asinhell, сайд-праект фронтмэна Volbeat Майкла Поўлсана ў стылі дэт-метал. Такі чалавек надае ўсяму вялікі імпульс і, безумоўна, натхняе натоўп. Поўлсан выглядае вельмі камфортна, пераходзячы ў цэнтр сцэны да вакаліста Марка Грэва, які трымае натоўп на далоні да канца сэта з 8 песень. На апошнім трэку «Fall of the Loyal Warrior» з’яўляецца пэўнае адчуванне, што яны далі штуршок, якога фестываль і мы заслугоўваем, але, з майго пункту гледжання, паставіць іх пазней у той жа дзень было б лепшым ходам, улічваючы водгук, які яны атрымалі.

Калі ў Менску я слухаў Morne, я ведаў, што яны менавіта тыя, з каго я хацеў бы распачаць фэст, і я гэта таксама зрабіў. Я шукаў нешта змрочнае з парылымі гітарамі, не мог уявіць сабе ніякага іншага ўступу, акрамя гэтага. Іх цёмная аўра не мела нічога павярхоўнага, моцная структура і ідэальна збалансаваная дынаміка, каб абараніць свой апошні альбом «Engraved with Pain». Вакаліст Мілаш Гасан прадэманстраваў свой магутны і агрэсіўны вакал з бездакорным і непахісным тэмпам, як мне падалося, хоць я і не ведаў большасць іх кампазіцый.

Далей былі Brujeria — гурт мексіканскага паходжання, якая грае death/grindcore і які базуецца ў Каліфорніі. Візуальна яны выглядаюць як мафіёзі, якія лаюцца на палітычныя тэмы. Гучалі вельмі агрэсіўна і былі таварыскімі са сваёй публікай, якая адказвала ім тым жа. Я не магу сказаць, што дэманстравалі нейкія тэхнічныя подзвігі ці мелі добры густ, але за імі было весела назіраць.

Шатландцы Bleed From Within выйшлі і з самага пачатку паказвалі, чаму Slipknot выбралі іх у якасці разагравальнікаў для свайго 25-гадовага тура па Вялікабрытаніі і Еўропе. Дзеянне і піратэхніка пакрываюць кожны дзюйм сцэны, даючы натоўпу сапраўднае шоу раннім вечарам. Калектыў існуе ўжо амаль 20 гадоў, і яны ў выдатнай форме, гуляючы з шалёнай хуткасцю. Спадзяюся, еўрапейская публіка Slipknot у канцы года прыме іх гэтак жа, як і Hellfest тут.

Наступнай Калчаног прыцаніўся да ўзыходзячай зоркі французскага блэк-метала Sylvaine, адна з артыстак, якая мяне ўсхвалявала, спалучэнне фолк-элементаў і атмасферы шугейза спрацавала вельмі добра, асабліва на больш інтымнай сцэне. Не судзіце па яе цёмнаму жаноцкаму стылі і бездакорным кучарам, крык Sylvaine люты, але мела зносіны яна міла і так стрымана, што я ледзь мог яе чуць. У кожным яе жэсце адчуваўся стыль прынцэсы, рытм будзе паскарацца, але не занадта моцна, яна будзе трэсці галавой, але не занадта інтэнсіўна, а, з дазволу сказаць, ветліва і размерана. Ва ўсім гэтым можна ўбачыць нейкую шчырасць.

Натоўп значна разросся, перш чым Kerry King і яго новы гурт выйшлі на сцэну. Водгукі аб першых шоу былі вельмі спрыяльнымі, і, паглядзеўшы гэты выступ, лёгка зразумець, чаму. Банда вельмі згуртаваная, а Кінг выглядае так, быццам ніколі не пакідаў сцэну, хаця Slayer сыгралі свой апошні жывы рыф аж у 2019 годзе. Гэтыя песні вельмі добра глядзяцца на фоне каталога амерыканскага трэш-метала, а вакаліст Марк Асегуеда гучыць не як Том Арайя, асабліва падчас выканання 3 песень Slayer. На гэтым канцэрце Кінгу трэба было засяродзіцца на сваёй сольнай творчасці, каб у выніку яны фактычна не сталі трыб’ют-гуртом. Калі ў вас будзе магчымасць убачыць групу Кінга ўжывую, зрабіце гэта.

Я бачыў Megadeth некалькі разоў і кожны з іх вакал Дэйва Мастэйна практычна не быў чутны. За час уступнага трэка «The Sick, The Dying… and the Dead!» гукарэжысёр аднаўляе справядлівасць і з гэтага моманту мы атрымліваем надзвычайны сэт, яркімі сталі равучыя версіі «The Mechanix» і «Holy Wars… The Punishment Due». Хоць гурт быў ва ўдары, а сэт-ліст быў поўны прыемных сюрпрызаў, такіх як «Kick the Chair», вакал Дэйва быў настолькі дрэнны, што мне было практычна немагчыма засяродзіцца на чымсьці яшчэ, не пакідала думка: «Лепей бы ён так і заставаўся ціхім».

У той жа час Dark Tranquillity запальвалі на цалкам запоўненай сцэне Altar з магутным сэтам, які ўключае тры песні з іх будучага альбома «Endtime Signals». Для мяне гэты быў адзін з самых складаных для ўспрымання гуртоў на фестывалі, таму, што мне не падабаюцца іх альбомы. Але, у цэлым, з пункту гледжання выступлення, шведскі меладэт быў значна больш паслядоўным, а вакал і сцэнічная прысутнасць Мікаэля Станне больш пераканаўчым на фоне Megadeth.

Галоўны сюрпрыз дня — Landmvrks з Марсэля. Я не ведаў, чаго чакаць, магчыма, таму і атрымаў задавальненне. Структура металкор не зусім перадае яго сутнасць, таму дадайце крыху рэпу, Linkin Park, Parkway Drive і невялікую частку шоўменства, і ў выніку атрымаецца Landmvrks. Так, верагодна, у дадзеным выпадку ім пашанцавала быць французамі і атрымаць дадатковую порцыю падтрымкі, але гэта не мае ніякага дачынення да таго, як добра яны выступілі. Вось, безумоўна, тыя, на каго я прыйду, калі прыеду куды-небудзь з іх удзелам.

Далей выступаюць хэдлайнеры Avenged Sevenfold, якія ў апошні час зведалі істотныя змены, як у іміджы — выглядаючы дзесьці паміж In Flames і Fall Out Boy, так і ў гучанні — сутыкая асноўную металічную ідэнтычнасць A7X з дзікімі эксперыментамі ў поп-музыцы, прозе, хіп-хопе, электронным танцавальным глупстве. Таксама не саромеючыся, яны спрабавалі песціцца з джазавымі фартэпіяннымі росчыркамі і плыўным спевам у стылі Сінатры. Гукавая прастора суправаджаецца тэкстамі песень аб вечных пытаннях, сучасным існаванні з глыбокімі апусканнямі ў абсурдызм і псіхадэліку. Альбом «Life Is but a Dream…» — самы драматычны крок для гурта, які даўно вырашыў не проста паўтараць скрыгочучы эйфарычны метал са сваіх першых густаў поспеху амаль 20 гадоў таму. Яны граюць хэдлайнерамі, але не падабаліся мне ні тады, ні зараз, вось чаму варта вярнуўся да Алтара, каб атрымаць асалоду ад тэўтонскай трэшавай атакі Sodom.

Цяпер ужо ўчатырох нямецкія легенды прадставілі нястомную калекцыю класікі старой школы з акцэнтам на «Persecution Mania» 1987 года. Мікс быў вельмі гучным, і хоць гурту прыйшлося адмяніць свае наступныя выступы ў туры з-за праблем з вакалам Тома Энджэліпера, я не пачуў ніякіх праблем з яго выступам зараз. Sodom быў металам у яго найпростай форме, як руда, якая здабываецца з шахты. Калі вы прыхільнік гурта, выдатна, гэта было суперздавальняюча. Калі вы слухалі, таму што вы прыхільнік металу старой школы ў цэлым, гэта было крыху аднастайна.

Улічваючы, што незайздросная задача ісці за хэдлайнерам звычайна бывае цяжкай, Dropkick Murphys з іх сцэнічным шоў, як з добра настроеным пультам, лёгка кантралявалі натоўп, прымушаючы яго скакаць, нават калі выдалі свой гімн «I’m Shipping Up to Boston» у дзве гадзіны ночы.

Cradle of Filth завяршалі мой дзень. Гурт паказвае, што час можа быць вялікім лекарам і наколькі добра некаторыя песні могуць быць пераведзены ў жывую абстаноўку. Агонь ірвецца з пярэдняй часткі сцэны, музыкі бегаюць вакол, як быццам яны апантаныя. Фронтмэн Дэні Філс назірае за ўсім, як нейкі злы інспектар манежу, частуючы гледачоў сваім звычайным чорным гумарам і жартамі, перш чым пагрузіцца ў самую прыязную да радыё песню гурта «Nymphetamine», даючы спявачцы/клавішніцы прадэманстраваць свае ўражальныя Зоі Мары Фёдара дадзеныя. Момант, які яна хапае абедзвюма рукамі і ўдыхае новае жыццё ў любіміцу фанатаў. У сённяшнім сэт-лісце ёсць усяго патроху, ад класічных кампазіцый дыскаграфіі гурта, такіх як «A Gothic Romance» і «Scorched Earth Erotica», да свежых трэкаў з мінулага альбома «Existence Is Futile», усё яны атрымліваюць аднолькавы клопат і ўвагу, выконваюцца з той жа лютасцю, якую можна чакаць ад Сradle of filth.

Дзянic Леснiк

Таксама чытайце:

Hellfest 2024 Day 2. Жанчыны пануюць у пекле
Hellfest 2024 Day 3. Не гарачэй за пекла
Hellfest 2024 Day 4. Усё пекла вырываецца на волю