Магчыма, а не — так і ёсць. Гэта залежнасць.

Glass Animals — I Love You So F***ing Much
Тут так мала ўсяго з чым можна працаваць як слухач, тая бедная асоба разлунаўшы вушы памірае ад жадання знайсці нешта, што ёй спадабаецца ў гэтым альбоме, кожная хвіліна, патрачаная на праслухоўванне, здаецца патрачанай упустую. Я вельмі спадзяюся, што ў іх хопіць сілы акрыяць ад гэтага правальнага рэлізу. Бяскрыўдная музыка, як гэтая, з’яўляецца абразай самой ідэі таго, што робіць музыку такой годнай апантанасці і аналізу.
Los Campesinos! — All Hell
All Hell не з’яўляецца эвалюцыяй брэнда эма-року Los Campesinos!, і найболей уражлівыя моманты – гэта калі іх прылады нарастаюць у гармоніі ці іх галасы аб’ядноўваюцца, ствараючы зачаравальныя, жалобныя выявы. Гэта альбом, які, несумненна, парадуе прыхільнікаў Los Campesinos!, але ці занадта позна для ветэранскага эма-гурта з Уэльса спрабаваць прарвацца да шырэйшай аўдыторыі, жанр ужо патух.
Deep Purple =1
Гіллан ужо не той вакаліст, які браў актавы ў ранейшыя часы, ён больш не спрабуе выдаваць гэтак жа гучныя завыванні, як раней. Яго лірычная тэматыка часта нагадвае хлапечасць, ён па-ранейшаму з развязнасцю і задавальненнем выконвае характэрныя нягоднікі тэксты песень, такія як Lazy Sod і A Bit On The Side. Макбрайд – не двайнік Рычы Блэкмара, хоць каржакаваты ўступны рыф у Lazy Sod на імгненне намякае на адваротнае. Замест гэтага ён прыносіць адносна маладую энергію, і калі ён вырываецца на I’ll Catch You і прарываецца праз A Bit On The Side, становіцца зразумела, што ён сам па сабе правільны чалавек, але не трымае дух Deep Purple. У музычным плане, быццам тут гучаць адроджанымі, але гэта толькі канвульсіі і рэфлексіі настальгіі. Тут няма нічога, але гэта можна слухаць, гэта можна слухаць, але навошта?
Abbie Ozard — Everything Still Worries Me
Эбі Озард — гэта вызначана той, за кім варта сачыць, калі вы любіце поп, неўзабаве ёй давядзецца выйсці за рамкі, зрабіць вялікія крокі і пайсці на большую рызыку. Энергічны поп-саўнд і яркі 13-трэкавы альбом, прызначаны для жывога выканання. У гутарковым стылі апавядання Озарда ёсць адценні інды-тві нулявых.
Pat Metheny — MoonDial
Падчас усяго гэтага джаза адзіным сродкам Мяцені з’яўляецца гітара. Дзякуючы яго адасобленаму раману з інструментам выйграюць усе. Альбом змяшчае яго квінтэсенцыю мяккага меладызму і рамантыкі.
Cults — To the Ghosts
Па-ранейшаму не так лёгка вызначыць канкрэтны жанр, як можна было б чакаць, але To the Ghosts адлюстроўвае тое, як Cults выстаялі, не аддаючыся нявіннасцю і майстэрскім поп-артам, якія ляжаць у аснове іх гучання. Альбом рамантызуе жыццё і каханне, а таксама забяспечвае праверку рэальнасці, якая так неабходна і нейкім чынам прымудраецца быць раздражняльна суцяшальнай. Праблема з To The Ghosts у тым, што, як бы міла і прыемна гэта ні гучала, яно мае тэндэнцыю праплываць міма, не пакідаючы асаблівага ўражання.
Nathan Bowles — Are Possible
Гэта вольная, складаная сумесь гіпнатычнага банджа, хрыплых флейт, фісгармоніі, фанкавых барабанаў і пульсавалага, грукатлівага басэтлі. Are Possible гэтак жа цёпла і зачаравальна, як ложа з вуглёў у цёмным лесе — калі вы спыніцеся і звернеце ўвагу.
Crack Cloud — Red Mile
Часам яны гучаць так, быццам спрабуюць узнавіць The Clash, а потым раптам пераходзяць у ірваныя струнныя, якія нагадваюць музыку з фільмаў. Часам альбом балансуе паміж сыходам у настальгічную юнацкасць і ідэальна выверанымі кампазіцыямі ў стылі індзі-рок, але ў канчатковым выніку ўся сутнасць Crack Cloud у тым, што яны з радасцю даследуюць гэтую неадпаведнасць.
Empire of the Sun — Ask That God
Якасць прадукцыі дуэта зноў не на вышыні, часам хочацца, каб паліроўка не была нанесена так раўнамерна, а песні былі больш грубымі, каб аўтар мог крыху даць волю свайму музычнаму ўяўленню. Відавочна, што ў іх ёсць патэнцыял для вольнага палёту, і захоўваецца адчуванне, што непадрыхтаваны, прагрэсіўны альбом быў бы падарункам для прыхільнікаў, а Ask That God дае нам знаёмую поп-музыку,
Alex Izenberg — Alex Izenberg & the Exiles
Альбом для позніх начэй, веранд і адзінокіх выходных, а таксама яшчэ адзін інтрыгуючы запіс у каталогу самабытнай музычнай асобы. Пышныя гармоніі і захапляльны груў Pareidolia уяўляюць сабою адмысловыя моманты. У цэлым, матэрыял кіпіць абяцаннем адносна таго, куды Айзенберг можа накіравацца далей, а джазавыя ўкрапванні ў стылі нью-эйдж у Threaded Dances, дзівяць уяўленне тым, якую ўнікальную сумесь густаў і гукаў аўтар сабраў тут.
Wand — Vertigo
Зніклі лізергінавыя скачкі іх мінулага матэрыялу, замест гэтага бубнач Эван Берроуз стварае прасторную, бесперапынную аснову, дзе мелодыі паднімаюцца з дапамогай паўтораў, а багатыя дэталі струнных і духавых аранжыровак слізгаюць і плывуць. У моманты катарсісу і атмасферы Vertigo захоўвае пастаянны баланс. Гэты ціха-авантурны альбом поўны таямнічай алхіміі і бязмежнай вынаходлівасці, якая ніколі не здаецца занадта настойлівай у якім-небудзь адным напрамку. Нават калі гукі вагаюцца ад псіхадэлічнага рока да арт-попа, ад нойза да індзі і электра-фолк, Wand прымудраецца захоўваць цікавы, суцэльны тон для поўнага галавакружнага вандравання.
The Smashing Pumpkins — Aghori Mhori Mei
Smashing Pumpkins стварылі альбом для дарослых дзяцей. Замест таго, каб спаць з жонкай — ты мастурбуеш і думаеш, што так трымаеш усё пад кантролем. Вось як апісаць варта гэты Aghori Mhori Mei і апошняя творчасць гэтага гурта. Корган усё яшчэ адзін з горшых спевакоў ва ўсёй рок-музыцы.
Personal Trainer — Still Willing
Нацягнутае поп-псіхадэлічнае ныццё. Як і іх калегі-эксперыментатары Black Country, New Road, Personal Trainer, магчыма, не заўсёды трапляюць у мэту, але нават іх няўдачы цікавей, чым 95% няўдач іх сучаснікаў у гэтым поджанры.
X — Smoke & Fiction
Калі Smoke & Fiction апынецца апошняй музычнай заявай X, то яны сыдуць такімі ж, якімі і дашлі — нікому не вядомымі. Гэта проста поп-панк, як раней, калі быў світанак гэтага жанру, Х тады былі ў яго хвасце, зараз яны ў хвасце ўсёй індустрыі. У сапраўднай панк-традыцыі Smoke & Fiction кароткі, доўжыцца ўсяго паўгадзіны. Але нават калі большасць з 10 трэкаў альбома ў хуткім тэмпе, яны занадта кансерватыўна перапрацоўваюць знаёмыя гукі, каб генераваць вялікі імпульс. У выніку, новаздабытая рэфлексіўнасць X ідзе за рахунак тэрміновасці.
Beachwood Sparks — Across the River of Stars
Кароткі запіс аб мудрасці, назапашанай падчас нягод, яго шматслаёвыя аранжыроўкі напоўнены тонкімі псіхалагічнымі прыёмамі і стомленай вакальнай гармоніяй. Beachwood Sparks выдатна спраўляюцца з узнаўленнем 60х-70х, маюць поспех у бесклапотным поп аптымізме.
Дзянic Леснiк
Таксама чытайце:
Eminem — The Death of Slim Shady (Coup de Grace)
Kasabian – Happenings
Moby — Always Centered at Night