Захрас дзень мігранта

JD McPherson — Nite Owls
Пайшлі ў мінулае фартэпіянныя грымоты ў стылі бугі-вугі і духавыя. Спалучэнне рэтра-рока 50-х гадоў з новай хваляй і пост-панкам стала для Макферсана выйгрышнай камбінацыяй, і Nite Owls гучыць лёгка і ўпэўнена месцамі нагадваючы сумесь Queens of the Stone Age і The Black Keys.

Eric Bibb — In the Real World
Eric Bibb узняў тут сваю ўласную творчую стаўку кантры, фольк, сучасны электрычны і акустычны блюз. In the Real World дэманструе ўсе таленты Біба ў адным альбоме як паэта-песенніка, гітарыста, блюзавага стыліста, гісторыка музыкі і сучаснага спевака/аўтара песень. Жудаснаватая ігра на гітары ў стылі «фінгерстайл» выходзіць за рамкі 12-тактавай каляіны, якая псуе большую частку дадзенага жанру.

Jennifer Castle — Camelot
Гістарычна заходняя поп-музыка часта звярталася да легенд пра караля Артура па зручную метафару. Тут ёсць двухсэнсоўнасці і супярэчнасці, экстатычныя бачанні, крызісы веры і пошук, не нейкага ўяўнага Грааля, а зямных і асабістых рашэнняў. Джэніфер Касл працуе ва ўнікальнай нішы, у якую многія з сучасных папулярных артыстаў нават не сталі б кваліфікавацца ні ў якім разе — песні, накіраваныя прама на дарослых людзей. Гэты альбом з аднаго боку, здаецца імгненна знаёмым, уяўляючы сабой сімуляцыю фолк-мараў 70-х і кінематаграфічных лёгкіх балад ціхіх і поўных глыбокай пашаны песень. З іншага боку Camelot уяўляе сабою складаны акт пабудовы свету, псіхічную крэпасць, дзе Касл пераплятае асабістыя разважанні і сацыяльныя каментары з астралогіяй, міфалогіяй і біблейскімі алегорыямі, уяўляючы жыццёвы досвед як выдумку і наадварот, досвед паглынуты філасофскімі пытаннямі аб каханні, веры і існаванні.

Paul Kelly — Fever Longing Still
Гурт старой школы, якая робіць олдскульную разнастайнасць з олдскульным энтузіязмам. Гэта працавала тады, гэта працуе і зараз. Paul Kelly — фігура спрынгстонскай вагі ў сваёй роднай Аўстраліі. Fever Longing Still не пакідае сумневаў у тым, што ён не страціў сваёй хваткі, і гэта сапраўднае задавальненне для ўсіх, хто калі-небудзь любіў яго творчасць, ці нават для тых, хто ніколі яго раней не чуў. Хоць Fever Longing Still нагадвае найболей даступныя працы Пола Кэлі — пачынальна з Gossip 1986 — аўтар амаль не паўтараецца.

The FleshtonesIt’s — Getting Late (…And More Songs About Werewolves)
Fleshtones працягваюць прадстаўляць сваю простую версію таго, што яны называюць наркатычнай мантрай псіхадэлічных асацыяцыі з 60-мі і класічнымі сёрф-інструменталамі з дапамогай упэўненых рыфаў, грукату барабанаў і вакалу, напоўненага жартамі, непасрэднасцю і крыхай сумнай сумленнасці. Гурт не праяўляе асаблівай цікавасці да змены формулы, якую ўстанавіў з дапамогай альбома Roman Gods у 1982 годзе.

Bananagun — Why Is the Colour of the Sky?
Why Is the Colour of the Sky? не прапануе нейкіх асабліва запамінальных мелодый ці настрояў, ён вызначана стварае псіхадэлічную джазава-фатальную атмасферу. Стромка, што альбом дваякі пры сваёй працягласці ў 35 хвілін не застаецца ў памяці, хоць і становіцца даволі захапляльным, віною здольнасць Bananagun ствараць жывы гук, які авалодвае вамі.

Garfunkel & Garfunkel — Father and Son
Арт Гарфанкел і яго сын Арт Гарфанкел-малодшы сумесна працавалі над альбомам з 12 кавераў. Гэта не ў стылі Simon & Garfunkel з адценнем фольку і лагодным набегам у мінулае. Гэта прышпільныя аркестроўкі з невялікай колькасцю электронікі. Скрыпкі і віяланчэлі робяць матэрыял часам змрочным і панурым, але ўдумлівым і вынаходлівым. Тата больш не той спявак, якім быў раней, Джуніёр выконвае большую частку цяжкіх вакальных партый. Бацька і сын выдатна гармануюць, знаходзячы новыя эмоцыі ў рамках стандартаў 20-га стагоддзя, такіх як: Time After Time – Cyndi Lauper, Father And Son – Cat Stevens, Here Comes The Rain Again – Eurythmics, і Blackbird – The Beatles.

Trees Speak — TimeFold
У выбітных гіпнагагічных вандроўках альтэрнатыўнага джаза і пост-прагрэсіў-рока часам здаецца, няма нічога новага, але. Дзякуючы фартэпіяна і цымбалам, якія дадаюць непрадбачаную акустычную тэкстуру, гукавы свет Trees Speak увесь час змяняецца, часта жахае, але рэдка не выклікае глыбокай павагі, прысутнічае нявіннае, заразлівае зачараванне і ўражліва старанная ўвага да дэталяў.

Andy Gabbard — Ramble & Rave On
З-за адступлення ў бок глэма, паўднёвага року і першародных соўл і фанк балад у стылі 70-х, Ramble & Rave On! часта адчуваецца як святочны музычны афрамат. Габбард сам іграў на ўсіх інструментах, што годна захаплення, але абмяжоўвае. У цэлым аўтар выкарыстоўвае свае моцныя бакі вакалу і ігры на гітары, падкрэсліваючы іх з дапамогай лічбавых бітаў і вібрацый на працягу ўсяго прыемнага альбома.

Sun Ra Arkestra — Lights On a Satellite
Апошні поўнафарматны рэліз авангарднага джазавага ансамбля Sun Ra Arkestra, які складаецца з 24 чалавек, пад кіраўніцтвам 100-гадовага Маршала Алена і гэта ўжо годна праслухоўвання. То свежы, старанна арганізаваны, але пры гэтым нязмушаны канцэрт вялікага аркестра, запісаны ў студыі за адзін сеанс. Arkestra шануе метады свайго настаўніка, прымушаючы ўсё рухацца, здаецца, да бясконцасці з эклектычным міксам амерыканскай музыкі пачатку 20-го стагоддзі.

Tashi Dorji — We Will Be Wherever the Fires are Lit
Брудная гітарная акустыка — асабліва яркая частка ў якой працягваюцца пераасэнсаванні Tashi Dorji магчымасцяў для яго гітары. Калі чалавек стварае музыку ў ізаляваным асяроддзі, у той час як свет увесь час знаходзіцца ў стане хаосу — гэта проста яго ўласная ліхаманкавая, спантанная рэакцыя на ўсё, што адбываецца. Аднак вольны авангардны падыход альбома не заўсёды з’яўляецца лёгкім шпацырам; дзіка эксперыментальная гульня робіць яго ўвесь час дзіўным праслухоўваннем, але часта вельмі цяжкім, шчыльным і крыху пераважнай.

Roge — Curyman II
Для прыхільнікаў самбы і боса-новы Curyman II ад Rogê – гэта шчырая даніна павагі гэтым нязменным і тыпова бразільскім стылям музыкі. Унікальная культурная самабытнасць Бразіліі з’яўляецца прадуктам яе разнастайнага этнічнага складу.

Opeth — The Last Will and Testament
Вяртанне да экстрэмальнай металічнай баку разам з неспатольнай смагай за ўсё, што звязана з прагрэсіўным рокам 70-х, гэта новы вышэйшы ўзровень для адной з самых вядомых і каханых шматлікімі груповак металу. А для мяне гэта няма пра што. Хоць стыль таксама неспакойна ўсяедны, спрытна змяняецца паміж момантамі брутальнага дэт-метала, фольку, аркестравых пераходаў і галавакружнай меладычнай складанасцю (паўтаруся) прагрэсіўнага року 1970-х. Нядаўна наняты бубнач Вальтэры Вяйрынен бліскае, усё што я магу дадаць.

Father John Misty — Mahashmashana
Шануем чужую крытыку і знойдзем:
The Telegraph
Mahashmashana — лепшы альбом Тіллмана на дадзены момант.
PopMatters
Прасцей кажучы, Mahashmashana — шэдэўр.
Clash Music
Гэта інтымна, але ў той жа час шырока, гэта цудоўна.

Але я не разумею чаму — я люблю любую музыку, калі яна добрая, але хто мне растлумачыць, чаму так любяць Father John Misty?

Michael Kiwanuka — Small Changes
The Observer піша:
Another excellent album by an artist – and sometimes entertainer – at his creative peak.
Вось так піша не толькі гэты часопіс, але я не прыдзіраюся, я проста хачу навучыцца як і яны чуць у гэтым лайне нешта. Я чую шматлікае шмат у чым і пішу пра вялікую колькасці музыкі, але ў гэтай нічога не чую. Я што не ўмею быць падлізнікам, як пачуць, навучыце а….

Дзянic Леснiк

Таксама чытайце:

The Cure — Songs of a Lost World
Петля Пристрастия – Суперпазіцыя
Pixies — The Night the Zombies Came