Спрэс знежывелы пасерб

Wolf Alice — The Clearing
Альбом аб страшным досведзе сумленнага высвятлення таго, які ты чалавек — і што свет табе павінен за тую цяжкую працу, якую ты ўжо прарабляеш — The Clearing — прамалінейная, іранічная, але шчырая, першая прыкмета таго, што Wolf Alice бракуе арыгінальнасці, якая першапачаткова рабіла іх прывабнымі. Гэта памылка сярэдзіны кар’еры, якая, як мы спадзяемся, дазволіць ім перабудавацца і падвоіць намаганні ў сваім далікатным, але суровым рок-н-роле. Песні спрадзюсаваныя чыста, хоць і крыху напружана. У горшым выпадку The Clearing не зусім разумее, чым жадае быць, скочваючыся ў жанравую такенізацыю. Перыяд пачатку трыццатых, які прадстаўляе Wolf Alice — гэта лабірынт супярэчнасцяў і тупіковых сцежак, ён гучаць як фразы надрапаныя ў блакноце падлетка, але гучыць.

Abhorrent Expanse – Enter the Misanthropocene
Як граць джаз і ўсё сапсаваць? Enter the Misanthropocene можна разглядаць альбо як складаны твор мастацтва, альбо як эрудзіраванае глупства. Abhorrent Expanse — гэта імправізацыйны фры-джазавы квартэт, які часам вырашае пагуляць з экстрэмальным, расцягвае да дэканструяванай няроўнасці метал, выдае дэт-метал з гіганцкім гітарным тонам, інтэнсіўны грайндкор і, ненадоўга дроун-метал — авангардны падыход.

The Hives — The Hives Forever Forever The Hives
Усё не нова, капіююць самі сябе, прычым дрэнна капіююць. Яны настолькі ўпэўненыя ў сабе і па гучанні, і па эстэтыцы, і па падачы, што памыляюцца ў сваёй унікальнасці. Ёсць тут нешта ад траянскага каня: альбом настолькі выразна ў духу The Hives, што вы, магчыма, нават не зразумееце, што ён дрэнны.

Nova Twins — Parasites & Butterflies
У жывую лепш, яны гучаць лепш у жывую, але альбом — нармалёвы. Сталыя прыхільнікі могуць быць упэўненыя, што дуэт грае гэтак жа моцна, як і заўсёды, проста па-іншаму. Вакал падобны на бойку па манеру спеваў, а басовы тон Джорджыі, не толькі агідна добры, але і служыць прыладай апавядання — мінус у тым, што ён студыйны, то невыразны і прасякнуты ліпкім, густым ворсам, то раптам рэзка прачынаецца хрумсткім кампутарызаваным гудам.

Sabrina Carpenter — Man’s Best Friend
У альбоме Man’s Best Friend Карпентэр і яе асноўныя суаўтары Джэк Антонаф і Джон Раян працягваюць працаваць у тым жа духу, што і Short n’ Sweet, аддаючы даніну павагі мінуламу ў мультыкультурнай, панжанравай стылізацыі галоўнага сінгла Manchild, які суседнічае з танцавальнай поп-музыкай эпохі Полы Абдул у House Tour, а таксама выбітным спалучэннем яхт-рока і R&B у Never Getting Laid, які напоўнены плыўным электрапіяніна і некалькімі монафанічнымі сінтэзатарнымі партыямі ў стылі 70-х.

Jehnny Beth — You Heartbreaker, You
Добра. Цяжка. Папсова. Камусьці гэта здасца катарсічным і прыемным, а хтосьці, магчыма, проста страціць сувязь з альбомам падчас прайгравання, здавалася б, жорсткае аддзяленне зерняў ад пустазелля не абавязкова спадабаецца ўсім слухачам, але, думаю, у гэтым і заключаецца сутнасць. Крыху больш разнастайнасці ў танальнасці дазволіла б цяжкім трэкам альбома гучаць больш магутна, але калі вы шукаеце высакаякасны цяжкі рок, то вам не сюды. У той час, калі, здаецца, усе імкнуцца ствараць больш шумную музыку ў знак пратэсту супраць усё больш жорсткага свету, Джэні Бэт знайшла спосаб вылучыцца. Яна сапраўдная, яна свежая, і ўсё тут напоўнена такой сілай духу, што здаецца жывым, але ўсё ж ва ўгоду лэйблам і продажам.

Margo Price — Hard Headed Woman
Наколькі наркотыкі могуць дапамагчы звычайнай кантры, месцамі блюз-рок спявачцы Margo Price, мяне зацікавіла пасля радкоў «Увесь наяўны какаін не мог не ўмешвацца ў мае справы». Ды ўжо, не дапамог ён ёй, альбом — узор класічных кантры-сцежак, блюзавай прылады і нейкага ўмення рыфмаваць словы.

The Beths — Straight Line Was A Lie
Сям’я Бэт ужо некаторы час выдае не вельмі якасную музыку, але альбом Straight Line Was a Lie можа стаць для іх яшчэ адным крокам наперад. Узвесці банальшчыну на пік дазваляе толькі магутная індустрыя, ну а пакупнікі/слухачы знойдуцца. Але калі тэксты песень апавядаюць пра хісткія станы розуму і ціхую барацьбу, то музыка – проста не хачу пісаць дрэнных слова, запрашае слухачоў пагрузіцца ў яго часам цярплівыя рытмы, якія мне не даспадобы.

Panopticon — Laurentian
Пасля дзесяці альбомаў пост-блэк-метала незвычайна пачуць дарк-фолк амерыкану. Само сабой зразумела, што амерыкана заўсёды была ключавым кампанентам гукавога ландшафту Panopticon, таму не блытайце «незвычайна» з «непажадана». У рэшце рэшт, альбом, несумненна, увасабляе ўсё тую ж складніку душы музыкі Panopticon — красамоўнае неверагоднае пачуццё драмы, эмацыйнай інтэнсіўнасці і простага, сумленнага сэрца. Дзякуючы паэтычнай лірычнай працы і музычнаму мінімалізму, Laurentian Blue экспансіўна поўны. Незалежна ад вашых пераваг у амерыкане і дарк-фолку, пераканайцеся, што гэты рэліз ад аўтара, які валодае глыбокім разуменнем і сувяззю з гэтым жанрам. Магчыма, вам спатрэбіцца прыдатны настрой для Laurentian, але калі ён вас знойдзе, пласцінка стане разумелымі спачувачымі абдымкамі.

Drofnosura — Ritual of Split Tongues
Drofnosura з Канады — дзіўны звер, і ім камфортна ва ўласнай пераліўнай, напаўпразрыстай абалонцы. Элементы з розных стыляў, такіх як сладж, дум, блэк і нават пост-метал, старанна адшліфавалі і выкарыстоўвалі гэты матэрыял, каб стварыць зусім новае цела. Уплывы ўжо не так выразна выяўленыя, але, тым не менш, гурт здольная мяняць форму і дэманстраваць тэндэнцыі гэтых стыляў. Альбом выматае слухача, нават чалавека з моцным здароўем, да такой ступені, што ноша на спіне стане настолькі вялікай, раздушыць вас сваім цяжарам.

Modern Nature — The Heat Warps
Накшталт чапляе, але надакучае, трохі падобна на The Strokes з Is This It, якія спрабуюць свае сілы ў метранамічных джэмах Can ці гіпнатычным слоукоры. І ўсё ж мелодыя грае ключавую ролю. На хвіліннае хваляванне, ёсць надзейнае атрута — вакал Купера часта гучыць занадта ветліва, а гітары — знежывелыя. Узяць бы лепшае, прыбраць горшае, мусіць, проста пралік у прадзюсіраванні, кемлівы б зрабіў з гэтага класную пласцінку. Але калі Modern Nature так і хацелі, дык туды ім і шлях.

Dwelling Below — Wearisome Guardians
У цэлым, гэта было жудасна дысананснае і безнадзейнае праслухоўванне, і недахоп разнастайнасці кампенсаваўся пакутамі. Да канца адчуваеш, як твая душа ператвараецца ў нешта, якое ледзь нагадвае цябе. Адважвайцеся, але папярэджваю, можа не спадабацца тое, што вы пачнеце ператварацца ў нешта, якое не зусім нагадвае адэкватнага чалавека. Вось такое апісанне я люблю. І яно цалкам падыходзіць для скажаючага прытомнасць інтэрпрэтацыяй, паўтаруся, дысананснага, скажонага death/doom-метала.

Blood Orange — Essex Honey
Далікатнае размяшчэнне гасцявога вакалу, асабістых жартаў і вулічных гукавых фрагментаў зроблена няўпэўнена, а госці застаюцца на заднім плане, па-за полем зроку. Яны служаць песням і атмасферы, якая працягвае нязграбна пераследваць вас яшчэ доўга пасля заканчэння. Нягледзячы на ўдзел у запісе, удзел Caroline Polachek, Lorde, Daniel Caesar, Mabe Fratti, Lorde, Mustafa, Zadie Smith, Durutti Column, Tirzah і Brendan Yates — раю вам гэта не слухаць. Ды і ўвогуле не слухайце поп-рок.

Perishing — Malicious Acropolis Unveiled
Слухайце лепш павольны, пакутлівы, поўны жаху дэт/дум-метал, дзе кожная нота мае вагу і смяротны падтэкст. Смуродны смурод праймае ўсё дзейства, становячыся невыносным у спалучэнні з ванітнымі мелодыямі і вакалам, што лунае ў паветры, нібы выходны з магілы. Усё змрочнае, але ў той жа час, дзіўна суцяшае менавіта таму, што зроблена так добра. Музыка выдатна пераходзіць ад цяжкавагавых дум-працяг да тэмпу дэт-метала, не губляючы сваёй задушлівай хваткі, і гэтак жа плыўна вяртаецца ў павольна бурлівы вір смерці. Захоўваць прыдатнае арганічнае гучанне, старанна падбіраючы мелодыі для стварэння найлепшага ўражання тут атрымалася.

CMAT — Euro-Country
Ля-ля-ля гэта не ўсё, чым павінна быць выдатная поп-музыка, вось вам ля-ля-ля плюс разумная, правакацыйная і неверагодна вясёлая, які адрозніваецца яркай індывідуальнасцю, сцэнарнай і лірычнай манерай выканання дзяўчына.

Дзяніс Леснік

Таксама чытайце:

John Fogerty — Legacy: the Creedence Clearwater Revival years
Alison Goldfrapp – Flux
The Black Keys — No Rain, No Flowers