R a d i o h e a d ц і N I N ?

Nine Inch Nails — TRON: Ares [Original Motion Picture Soundtrack]
Дзе розніца паміж саўндам Рэзнора і NiИ — у літарах? Тым не менш, кароткая працягласць большасці кампазіцый робіць Tron: Ares хутчэй альбомам у стылі Ghosts I-IV з прымацаваным міні-альбомам, як і чакалася ад традыцыйнага рэлізу Nine Inch Nails. Толькі мазахіст сядзе і праслухае ўвесь гэты альбом ад пачатку да канца, больш за гадзіну, — а значыць, ён ідэальна падыдзе для асноўнай аўдыторыі Nine Inch Nail. Задавальненне людзей, якія выконваюць гэтую музыку, відавочна і заразліва, але цяжка адкараскацца ад думкі, што, нягледзячы на іх эфектыўнасць, занадта шмат увагі да сябе, ой фільму (які мне не падабаецца) і песням цалкам расчыніцца на сваіх уласных умовах не так магчыма як у альбоме. Вось я ўпершыню падвысраў свайго куміра.

Radiohead — Hail To The Thief (Live Recordings 2003-2009)
Не люблю пісаць пра такія рэлізы лайваў, лепш быць на канцэртах, чым слухаць іх у запісе, але Hail To The Thief на мой погляд самы лепшы альбом Ёрка, які адлюстроўвае Radiohead у эпоху іх велічных 2000-х, уяўляючы магутны, старанна дэталізаваны матэрыял для аўдыторыі, якая прагне як запальных, забойных гімнаў, так і фартэпіянных плачоў. Пласцінка ўключае 12 канцэртных запісаў песень з альбома 2003 года Hail to the Thief (за выключэннем Backdrifts і A Punchup At A Wedding). Том Ёрк праслухоўваў некаторыя трэкі ў рамках працы над «Гамлетам Hail to the Thief» — пастаноўкай Каралеўскай шэкспіраўскай кампаніі (пра гэта ў наступным абзацы). Нядзіўна, што выступы ўсюды пышныя, у Дубліне, Амстэрдаме, Лондане ці Буэнас-Айрэсе. Хоць гурт імкнецца капіяваць свае студыйныя аранжыроўкі, іх увага да дэталяў, ныццё сінтэзатарных гармоній, меладраматычныя акорды, адчуваюцца хутчэй грандыёзна-амбіцыйным, чым сумна-клінічным. Для ўсіх крытыкаў, якія скардзяцца на тое, што Hail to the Thief занадта доўгі, разадзьмуты і бязладны, гэтае выпраўленне курсу, якое верне гэтаму альбому справядлівасць, якой ён заўсёды заслугоўваў.
А ў Манчэстэры паставілі п’есу «Hamlet Hail to the Thief» — сучасная адаптацыя «Гамлета», натхнёная не толькі кананічнай трагедыяй Шэкспіра, але і шостым альбомам Radiohead, Том Ёрк прыняў непасрэдны ўдзел у працы над пастаноўкай. «Я магу пацвердзіць, што мы не думалі пра «Гамлета», запісваючы пласцінку, але арыгінальны падыход аўтараў п’есы мяне відавочна заінтрыгаваў. Так, маёй першапачатковай рэакцыяй было: «гэта ж «Гамлет», гэта святое і недатыкальнае, так нельга. Але потым я задумаўся над магчымасцю выправіць памылкі гэтага запісу, якія заўсёды лічыў «няскончанай справай», пры гэтым ператварыўшы песні Radiohead у падыходзячыя пастаноўцы меладычныя або тэкставыя фрагменты” — сказаў ён у інтэрв’ю Observer.

La Dispute — No One Was Driving The Car
Хард-кар мёртвы, ну з’явіўся пост-хард-кар — ну зразумела, але гурт вось нам паказвае, што ўжо і пост-хард-кор мёртвы. Магутнае вяртанне да гітарна-прыдуманай музыкі ўжо не спрацуе.

Black Honey — Soak
Спявачка Іззі Бакстэр Філіпс прыўносіць багаты, панадлівы бляск у касмічныя ню-гранж-песні аб юрлівасці, залежнасці, сэксуальным гвалце, нейрарасстройстве і эмацыйным знясіленні.

Hot Chip — Joy In Repetition
Хаця некаторыя зборнікі лепшых хітоў могуць падацца таннай пагоняй за грашыма, гэты альбом нібы нагадвае пра тое, за што фанаты ўвогуле палюбілі Hot Chip. Калі вы шукаеце альбом з сінтэзатарнымі падлогавымі мелодыямі, гэты вам сапраўды падыдзе, і нават больш. Разумна выбудаваны парадак так, каб самыя гучныя хіты размяшчаліся напачатку, а завяршаў альбом новы сінгл «Devotion». Апошні адпавядае стандартам іскрамётнага, танцавальнага сінці-попу з ноткамі меланхоліі і іроніі.

Castrator — Coronation of the Grotesque
Мне б хацелася, каб гэта быў важкі кавалак дэт-метала, практычна пазбаўлены меладычнасці, а атмасфера была больш каласальная, задушліва маштабная і вакал рэхам адгукаўся крыкамі чагосьці старажытнага і вечнага. І вось чаму. Міжнародны жаночы праект, заснаваны ў 2013 годзе ў Нью-Ёрку выкарыстоўвае дэт-метал як зброю супраць карупцыі, прыгнёту, фемінізму, гвалту, несправядлівасці і пакут. У яго склад уваходзяць удзельніцы з ЗША, Мексікі, Нарвегіі, Швецыі і Калумбіі. Шматнацыянальны склад Castrator аб’ядноўвае ў сабе багацце паходжання і ўплываў, аб’яднаных агульным жаданнем стварыць заганную і сацыяльна свядомую прастору ў экстрэмальнай музыцы, таму, на мой погляд, дзяўчыны павінны імкнуцца ісці ў тое, што я апісаў у пачатку.

Titanic — Hagen
Складаны, але пры гэтым эксперыментальны і папсовы рок, заразлівы, рытмы і ўзвышаны вакал дуэта ствараюць рэзкі, злавесны стыль. Ёсць гукі пераасэнсавання поп-музыкі, якая атрымлівае асалоду ад хвалі інтэнсіўнага рок-н-ролу і глэм-метала 80-х, галавакружныя ідэі, прадстаўленыя ў альбоме, з лішкам кампенсуюць поп.

King Princess — Girl Violence
Раней было лепей. Па сваёй сутнасці Дзявочы гвалт — гэта выява меладраматычнага кахання і яе ўсёпаглынальнай апантанасці, якая гэтак жа шчырая, самаўлюбёная і жаноцкая, як і чакалася ад King Princess. Мінус — тэмбр, які спакушае ў адной песні, у іншых — раздражняе.

Sophie Ellis-Bextor — Perimenopop
У альбоме, магчыма, няма нічога па-сапраўднаму арыгінальнага, ды і як складанка класных, стыльных танцавальных хітоў Perimenopop ці наўрад кагосьці зб’е. Суцяшальная, катарсічная пляцоўка для дыска ад Сафі.

Orcutt Shelley Miller — Orcutt Shelley Miller
Альбом Orcutt Shelley Miller, які складаецца ўсяго з пяці трэкаў, лаканічны, але пры гэтым насычаны. У нойз-року недахопу няма, але ёсць і сапраўднае пачуццё грува, суцэльны псіхадэлічны рок, адначасова гіпнатычны і волкі.

Maruja — Pain To Power
Люблю калі музыка зараз хоць крыху здзіўляе, таму гэта, безумоўна, адзін з самых важных рэкордаў года для мяне. Накшталт, змяшаць элементы джаза, рока, панка і вуснага слова — не нова. Але тут усё вельмі дзёрзка, студыйны запіс не здольная перадаць іх жывую магію, «Pain To Power» страшэнна блізкая да гэтага, напрыклад развіваючы рэзкае спалучэнне саксафона і нойз-рока. Лірычна пераасэнсаваць здранцвелы свет, ператварыць здранцвенне ў пачуцці і агонь, таксама не нова. Але ёсць свой патэнцыял, Maruja выходзяць са студыі з хрыплым звілістым джэмам, у выніку чаго атрымліваецца альбом, поўны адных і тых жа песень, але ў такім дежа вю ёсць моц, якая не дасць адчуць, што ў вас прыдуркаватасць.

Michael Hurley — Broken Homes And Gardens
Гэта апошні альбом Майкла Хёрлі, якога часта называлі «хросным бацькам фрык-фолка». Ён сканаў у красавіку 2025 года. Сумнавата, пранікліва і ў той жа час зусім выдатна. Тое, што ўсё гэта так гарманічна спалучаецца, сведчыць аб яго прыродным абаянні. У гэтых песнях ёсць цеплыня і нязмушанасць, якія ствараюць адчуванне глыбокага яднання. Гэта годнае развітанне з унікальным талентам.

Jade — that’s showbiz baby!
Не скажу, што Jade выратуе поп сцэну Вялікабрытаніі, але… Альбом які выпраменьвае дзёрзкую жыццярадаснасць слухаецца, але ёсць недахопы: некалькі прыглушаная інтэрпрэтацыя рэггетона і R&B, няёмка ўстаўленыя сэмплы. На кожную Беёнс знойдзецца свая Мішэль Уільямс. На кожнага Гары Стайлса знойдзецца свой Найл Хоран. Няма сумневаў, што гэта добры вынік, але толькі час пакажа, на якім баку апынецца Jade.

Baxter Dury — Allbarone
Часам агульныя фразы гэтак жа важныя, як і трапныя заўвагі, знайсці пацешны баланс паміж гэтымі двума рэчамі дапамагае дзіўная, полубацяшчая гаворка Д’юры, з кожнай новай кампазіцыяй яна трансфармуецца ва ўсё больш і больш павабна скажоныя формы. Запазычаныя рэтра-электропап мелодыі, як старыя, але вельмі зручныя чаравікі, яны не для выпендрыжу, а каб ісці.

Ed Sheeran — Play
Сумнае лайно, ад якога, мусіць стаміўся і сам аўтар, стомленасць можна пачуць на працягу ўсяго альбома Play, дзе ён часта вяртаецца да сваіх двух стандартных мелодый. У цэлым, нягледзячы на некаторыя намёкі на больш глабальнае гучанне, Play шмат у чым уяўляе сабой тую ж аўтарскую музыку, адаптаваную для радыёэфіраў, якая стала візітнай карткай Шырана. Спробы пашырыць гучанне нівеліруюцца занадта асцярожнымі меладычнымі і лірычнымі рашэннямі.

Nation of Language — Dance Called Memory
Калі б Joy Division былі б вясёленькімі, яны б вось так гучалі, і гэта было не вельмі ці зусім непрышпільна. Гэта, вядома, нядрэнны альбом, але ён прымушае задумацца, ці не забілі Nation of Language у сваім імкненні да пераймальнага натхнення цеплыню і чалавечнасці, а заадно і тую дынаміку, якая першапачаткова адрознівала іх ад іншых.

Joanne Robertson — Blurrr
Фолк пераходзячы ў пост гранж. Гэта зачаравальная калекцыя далікатных песень, якія адрозніваюцца агульнай плыўнасцю і зрэдку пробліскамі дысанансу, што робіць іх сапраўды незабыўнымі для наркаманаў якія сядзяць у склепе. Blurr, шосты сольны альбом Робертсан і для яе бясспрэчны шэдэўр, для нас — не.

Cécile McLorin Salvant — Oh Snap
Пераскоквае з забіяцкага джаза на пахучыя народныя песні, не напружваючыся ў няўлоўным пошуку жанру, якім яна не можа валодаць. І трэба паменш вакодэра. Шмат што тут разумнае і вясёлае, і, магчыма, Oh Snap — гэта альбом, які ёй трэба было запісаць, але ад пачатку да канца гэта быў выбоісты шлях.

Biffy Clyro — Futique
Адкідаеш вось зусім лайно і не пішаш пра яго, як Залатая Маліна, яна ж для горшых з лепшых. А потым вось гэтыя шатландцы, добра напішу, вось ім свая маліна ці мая маліна. Але, калі сур’ёзна, я заўсёды дзівіўся як гэты гурт наогул мог быць дзесьці хэдлайнерам дзесяць гадоў таму. Вось зараз бы я не дзівіўся, бо ну лайно ж. Чаму яны ўсё прымушаюць мяне так часта выкарыстоўваць гэтае слова.

Дзяніс Леснік

Таксама чытайце:

Banderstadt — Червоне
Helloween — Giants and Monsters
Wolf Alice — The Clearing