Паглядзi па часткам

Працяглыя вусныя маналогі (на нямецкай мове), гукавыя карціны паветраных налётаў і прароцкі авангардна-класічны мінімалізм суседнічаюць з больш знаёмым Laibach – дэзарыентуючы падыход гурта да пераасэнсавання матэрыялаў стварае нервуючы вопыт, поўны гвалту, траўмаў і праніклівасці. Тым не менш, ён абсалютна заслугоўвае ўвагі як альбом, напоўнены злавесным дзівацтвам і туманнай мудрагелістасцю, якія характарызуюць лепшыя спробы калектыва. Ein Musical Aus Deutschland нялёгка слухаць, але гэта, магчыма, самая гукавая і найменш іранічная праца славенцаў на сённяшні дзень.

Blood Karaoke — бязладнае месіва, сэнсарнае бамбаванне, бой з прыстаўкай у 8-біт, часам прыгожы, брутальны гукавы калаж з нечаканымі паваротамі кожныя некалькі секунд. Шчыльныя, якія збіваюць з панталыку 40 хвілін звышкропкавых правак, вельмі танальна яркіх і часта ашаламляльных — выключная калекцыя мутантавай электроннай музыкі якая абяззбройвае. Многае адбываецца на высокай гучнасці, кожны трэк плаўна перацякае ў наступны з мінімальнымі перапынкамі, сам аб’ём кантэнту робіць яго нязменна цікавым для праслухоўвання.

Black Pearl – першы поўнафарматны рэліз Крысцін Херш, Бернарда Джорджа і Роба Алерса ў ролі 50 Foot Wave за 17 гадоў. Пачварныя, дакучлівыя песні здаюцца вечнымі. На чале з аксаміцістым бурчаннем вакалісткі гэты рок запазычае лепшае з усіх музычных варыяцый каманды, каб стварыць нешта знаёмае, нагадаць даўно забытае, але дзіўна свежае.

Swedish House Mafia гучыць як вінтажны гурт, які спрабуе знайсці сваю індывідуальнасць. Поп-дэнс-хаўс Paradise Again з’яўляецца вытворным, састарэлым і не пакідае вас у захапленні.

Трыб’ют-альбом Эдгара Вінтэра свайму брату, блюзаваму гітарысту Джоні — гэта мноства класічных блюз і кантры калабарацый. На кожную вяршыню прыпадае выпадковая западзіна, хаця матэрыял павінен адправіць прыхільнікаў блюзу ці тых, хто ўпершыню знаёміцца ​​з каталогам памерлага, да першапачатковых запісаў, каб ацаніць таленты легендарнага гітарыста.

Kurt Vile не прыўносіць свае ашуканскае абаянне ў апошнюю працу. Хоць Watch My Moves задаволіць тых, хто адчувае настальгію па больш мяккім баку року 70-х і 90-х, ён не адчыняе для Vile новыя гарызонты.

Добры, эталонны поп-рок Jeanines — Don’t Wait For a Sign. Праляцеўшы за 21 хвіліну, гэтыя 13 песень прымусяць вас прайграваць іх на паўторы гадзінамі і затрымаюцца ў вашай галаве. Трывалая аснова панурага песеннага майстэрства на дзвюх папярэдніх пласцінках саспела для развіцця. Адмова ад свайго мінімалісцкага ідэалу «зрабі сам» на карысць больш шчодрых парываў можа быць менавіта тым, што трэба аўтарам. Часам на сваім першым альбоме яны здаваліся крыху новым гуртом з ідэальным рэтра-падыходам, але тут яны гучаць як сур’ёзная банда, з тых, што разбіваюць сэрцы і мяняюць жыцці.

Складанасць запісу Glass Effect раскрываецца пасля некалькіх праслухоўванняў, яе запаволеная цішыня ператвараецца ў фокус. Вытворчыя навыкі Ben Marc ўражваюць; ён накладвае выдатна запісаныя прылады на сінтэзатары і сэмпляваны вінілавы трэск, дадаючы роўна гэтулькі патрэбных рэверберацыі і басавага буму, каб усё гэта ажывілася. Тут шмат пластоў пышных мелодый і бітаў; вам проста трэба патраціць час, каб знайсці тыя, якія працуюць на вас. Выкарыстанне струнных прылад, няхай гэта будзе шчыпковых ці смычковых, па адмысловым надае музыцы адчуванне інтымнасці. Вось адметны характар ​​стварэння фірмовага гучання. Большая частка альбома інструментальная, а некалькі запрошаных вакалістаў адкрываюць дадатковыя перспектывы.

Дзянic Леснiк

Таксама чытайце:

Rammstein — Zeit
Neneh Cherry — The Versions
Wet Leg — Wet Leg