Вось што адбываецца, калі я спяшаюся

Шкада, але Måneskin выдатна вабяць час, максімальна выкарыстоўваючы свой нечаканы момант у цэнтры ўвагі і энтузіязм у прытворным імкненні дагадзіць (слухачу / лэйблу / прадзюсеру). Італьянцы, пакідаючы след у культуры ў цэлым, асядлалі хвалю сталым струменем адпаліраванага року, прыдатнага для чартаў. Калі чулі Zitti E Buoni або Beggin’, вы, хутчэй за ўсё, добра адчулі, што Måneskin драматычныя, экстравагантныя, маладыя, прыгожыя і стылёвыя, а ў музычным плане пераходзяць ад альтэрнатыўнага року 90-х/00-х да паўэр-попу. Першапачаткова поспех, здавалася, быў тыпавым, з неад’емным прысмакам недаўгавечнай навізны. Калі назіральнікі маглі разумна выказаць здагадку, што 15 хвілін даўно скончыліся, усё пачало абвастрацца: месца на разагрэве ў туры Rolling Stones па ЗША; супрацоўніцтва з Ігі Попам; з’яўленне ў саўндтрэку да біяграфічнага фільма База Лурмана пра Элвіса; больш за 6,5 млрд струменевых праслухоўванняў. Што далей?

Назва гурта, якая ў перакладзе з дацкага азначае «месяцовае святло», дзіўна падыходзіць. Як аказалася, музыкі не столькі танчаць пры месячным святле, колькі зараз касплэяць пад ім рок-гурт. У гэтым, вядома, няма нічога дрэннага, пытанні аб сапраўднасці сцвярджэння неверагодна стомныя. На жаль, кантроль якасці з’яўляецца вызначальнай праблемай альбому Rush!. Да хлопцаў I Вiкторыi цяпер часцей за ўсё прымацоўваюць ярлык глэм (у Read Your Diary ёсць глэм-барабаны, але яны агульныя з поп-музыкай нулявых: Katy Perry, Britney Spears, якія таксама выкарыстоўвалi гэты рытм), але, падобна, гэта ў значнай ступені караніцца ў іх схільнасці да расклёшанага i лірычных аборычных выразаў неканкрэтнага бунтарства.

Шматлікія з трэкаў альбома ставяцца да сярэдняга ўзроўню поп-року, не будучы ні абуральна дрэннымі, ні аддалена запамінальнымі, як ні дзіўна, тут менавіта сінглы, не з’яўляюцца праблематычнымі.
Mammamia — маскіраванне пад бледна-фанкавы рок-нумар суб-чылі перцаў (гучанне, якое прынесла вялікі поспех на радзіме — незадоўга да Еўрабачання). La Fine таксама нагадвае аб Флі і кампаніі.
Supermodel – у асноўным запазычае мажорную ключавую паслядоўнасць акордаў Smells Like Teen Spirit і набірае астатнія. Дробязь, але прыемна.

Трэці альбом патэнцыйных выратавальнікаў року з Рыма старанна працуе над тым, каб не адпавядаць гэтаму тытулу. Цікавы крыніцы якія натхнялі Måneskin, іх цяжка сапраўды пазначыць, і таму песні ідэальна падыходзяць для постжанравай эпохі струменевых сэрвісаў. Майстэрства заключаецца не толькі ў тым, каб сабраць мноства ўплываў у нешта сапраўды складнае, але і ў тым, каб канчатковы вынік гучаў горача і няхітра, а не як старанна прадуманае практыкаванне з галачкамі.

Вонкава калектыў схіляецца да хард-скажанага віскату гітары Тома Марэла (з Rage Against the Machine у якасці госця на Gossip) і прыглушанаму рыкаючаму басу Gasoline родам з клубнага танцпляца, што забівае ў ім дзіўны флірт з ангельскім панкам, які відавочна чутны ў жывых выкананнях гэтай кампазіцыі. Але ўсе астатнія (не пералічаныя) мелодыі паўсюль уяўляюць сабой чысты мэйнстрым-поп, аспект, асабліва ярка выражаны ў лірычных Timezone і If Not for You, на іх фоне сапраўды не фатальнай выглядае The Loneliest.

Гэта такі разадзьмуты жаласны буфет рок-н-рольных клішэ, бязладзіца: ад прыкрых балад да разведзенага і нясмачнага року MTV. Пасутна, Rush! амаль гарантавана стане хітом і выдатна перадае адчуванне спантаннай аўтэнтычнасці, але ў ландшафце дамінуе ўсё, акрамя року! А хто нам сказаў, што за гэтым не будучыня?

Дзянic Леснiк

Таксама чытайце:

Liam Gallagher — C’mon you know
Lykke Li — Eyeye
Moderat — More D4TAx