Тэрмапласт

Blur — The ballad of Darren
Магчыма, гэта рэліз аб стварэнні якога могуць толькі марыць сотні гуртоў, але такі, які, хутчэй за ўсё, адышоў бы на другі план, калі б яго зрабіў нехта іншы. Гэта дрэнна? Натуральна, і, ва ўсякім разе, The ballad of Darren даказвае, што Blur не можа хупава пераходзіць у старасць. Албарн грае ролю забітага горам прапаведніка, але песні выклікаюць прытупленне.

Nas — Magic 2
Magic 2 пакажа вам, што Nas вызначана ўсё яшчэ можа чытаць рэп, праўда пад няўдалую серыю сумных прадзюсарскіх рашэнняў. Ёсць прыемныя моманты, але ў цэлым Magic не дацягвае да хрэстаматыйнага вызначэння рэп-альбома. Сярэдзіна кар’еры дзе, адзін з абразоў жанру можа паказаць, што ён не ў форме з нізкімі стаўкамі. Эпоха стрымінгу, магчыма, і забіла культуру мікстэйпаў, але лепш за ўсё прыходзіць у гэты альбом, не чакаючы спадчыны, яна дапаўняецца смеццем.

Rita Ora — You & I
Вы абавязкова выявіце, што танчылі пад яе ўлетку. Гэта бяспечна — нічога асаблівага. You & I не адчыняе нічога новага, энергічны і разумна спрадзюсаваны – калі коратка – альбом. Спавядальныя моманты даюць крыху больш інфармацыі пра жыццё Оры — яе іміграцыйны досвед, замужжа і барацьбу за самарэалізацыю — дзе яна сапраўды дастаўляе задавальненне, дык гэта калі схіляецца да эксперыментаў са сваім эйфарычным EDM-lite і танцавальнай поп-музыкай, а не з лірыкай. Ва ўсім па-ранейшаму прысутнічае фірмовая дзёрзкасць і жыццярадаснасць, але гэта падобна на больш сталую і развітую працу Рыты, якая скінула скуру, каб паказаць некаторую ўразлівасць і крэатыўнасць, чым раней. Прыемны guest appearance ад Fatboy Slim.

Greta Van Fleet — Starcatcher
Гэта запіс, які настолькі ўкараніўся ў спасылках на іншую музыку, што ён перастае быць мастацкім выразам і цалкам аддзяляецца ад канцэпцыі, якая плавае ў сваёй уласнай стэрыльнасці. Нібы які маладушны генеральны дырэктар стартапа прыгатаваў гэта ў машыне досведу. Нават аднаўленне гуку губнога гармоніка з «When The Levee Breaks» ці «The Falling Sky» і знакамітага кавернознага рытму ў «Sacred The Thread» не могуць дапамагчы ніводнай з гэтых песень замацавацца ў памяці. Можна запісваць гук гурта, які грае ў пакоі, але ў гэтым выпадку ствараецца ўражанне, што пакой — гэта рэпетыцыйная студыя, дзе гурт затрымаўся, гуляючы чарнавікі на максімальнай гучнасці. Трохі шлейкі і паліроўкі не перашкодзілі б тут. Не сумнявайцеся, аднак, што лямант фронтмэна можа рассеяць хвалі цынізму і збіць заслону з вашых вачэй. Ці працягваюць яны музычную традыцыю, якая зараз знаходзіцца пад пагрозай знікнення, як маладыя блюзмены, якія ўсё яшчэ прытрымліваюцца асноў гэтага жанру праз доўгі час пасля таго, як мы страцілі легенд? Так, гэта таксама, працягваючы скажаць вялікія ўплывы ў складаных і выклікалых успаміны новых кірунках. Starcatcher здаецца іх самым паслядоўным і поўным запісам.

Guided by Voices — Welshpool frillies
Іх нястомны пошук ідэальнай поп-мелодыі зараз стаў дадзенасцю, іх пачуццё абсурду і злое абаянне дзівіць самай элементарнай выявай, ляскаючы паўэр-акордамі, грукатлівымі рытмамі даведзенымі да максімальнай гучнасці.

Damon Locks — New future city radio
Увесь альбом, які складаецца з 18 надзвычай разнастайных і па-сапраўднаму ўнікальных трэкаў, нагадвае настройку нейкай рэвалюцыйнай постапакаліптычнай радыёстанцыі. Прывідныя і рухаючыя рытмы маюць зносіны, падзяляюцца і змешваюцца, яны пераплятаюцца з глыбокімі даб-эфектамі, авангардным джазам, сусветнай поп-музыкай, хіп-хопам.
Ганарыстасць пірацкага радыё адначасова падтрымлівае і стрымлівае альбом, поўны ідэй. Яго тэмы дапамагаюць хутка мяняць кірунак, але цалкам дэталізаваныя трэкі нязграбна нястрымныя ў кручэнні па шкале радыё.

High Pulp — Days in the Desert
Days in the Desert — гэта спіральны галюцынатарны вопыт, які сцірае межы паміж створанымі ў студыі эмбіентнымі гукавымі ландшафтамі і займальным жывым джэмам. На папярэднім альбоме Гранфельт ахарактарызаваў сваё гучанне хутчэй як сінтэз, чым як зліццё. Ізноў жа, у гэтай, у асноўным ансамблевай, летуценнай і трыпавай музыцы мала сола: пераважаюць шматслаёвыя гукавыя пейзажы.

Carly Rae Jepsen — The loveliest time
У апошні паўнафарматны рэліз Карлі Рэй Джэпс трапілі песні, якія не ўвайшлі ў альбом The Loneliest Time 2022 года. The loveliest time вельмі прыгожы і артыстычны, ён нагадаў калчоногу старую поп-музыку: рэзкі, аптымістычны і разнастайны па гучанні, тут шмат весялосці і эскапізму, якія прынеслі Джэпс заслужаную рэпутацыю ў поп-сферы, але з пункту гледжання яе развіцця як артысткі, самыя яркія трэкі аказваюцца больш эгацэнтрычнымі. Карлі Рэй вярнулася з яшчэ адным хітом, гэтым разам спрабуючы эксперыментальную і фанкавую пастаноўку. Для яе гэта іншы напрамак, і ён можа раздражняць некаторых фанатаў, але мне падабаецца, што спявачка адчувае сябе камфортна і ўпэўнена ў сваіх сілах, каб абгуляць гэта. Такія песні, як Stadium Love і Shadow, стануць унікальнымі жамчужынамі ў яе дыскаграфіі, а яшчэ ў альбоме ёсць відавочны хіт Psychedelic.

Дзянic Леснiк

Таксама чытайце:

Swans — The Beggar
Queens Of The Stone Age — In Times New Roman
Foo Fighters — But here we are