Дрэнны ўзор публікацыі

Ed Sheeran — Autumn variations
Большасць песень апыняюцца ў адным і тым жа выглядзе сумнай, стомнай, смутна сентыментальнай балады, якая нават не можа пахваліцца прынамсі адным імгненна запамінальным прыпевам. Нюансы і спецыфіка практычна адсутнічаюць, замест гэтага «Восеньскія варыяцыі» падобна бязмэтнаму ліставанню Instagram у адцягненым здранцвенні.

Creation Rebel — Hostile environment
Першы поўнафарматны студыйны рэліз брытанскага даб-рэгі-калектыва Creation Rebel за больш чым 40 гадоў быў спрадзюсаваны Адрыянам Шервудам. Аранжыроўкі шчыльныя, меладычныя і насычаныя, але Шервуд і кампанія па-ранейшаму сходзяць з рэек, ствараючы вар’ятыя эфекты, калі прыходзіць натхненне. Альбом уяўляе сабой добра збалансаваную сумесь прадуманых тэкстаў, поп-мелодый і цяжкасці даба.

Roger Waters — The dark side of the moon REDUX
Калі Roger Waters яшчэ быў актыўным удзельнікам Pink Floyd, ён з’яўляўся магнітам для спрэчак і канфліктаў, асабліва бліжэй да канца 70-х, калі змагаўся за кантроль над гуртом. Гісторыі пра тое, як басіст плюе на гледачоў, рэгулярна звальняе асноўных удзельнікаў і душыць любыя вонкавыя ўздзеянні, сталі неад’емнымі аспектамі Pink Floyd. А за надзвычай тупую лухту, якая выказваецца апошнія два гады, ці каля таго, музыка нажыў яшчэ большую непрыязнасць. Ён узняў свой сцяг у розных міжнародных канфліктах, у першую чаргу, займаючы жорсткую пазіцыю ў дачыненні да Ізраіля і абараняючы Расію за ўварванне на Украіну. Вынік: адмены выступаў, судовыя іскі і дастатковая колькасць абвінавачванняў у антысемітызме. Ой, ах, так. Новая версія, якая атрымала адпаведную назву «Цёмны бок Месяца (Redux)», робіць менавіта тое, для чаго прызначана: асвятляе нічога і нікога, акрамя Уотэрса. Чаму? Калі паверыць чалавеку на слова, задача — даць 10 культавым песням той далягляд, якi яны заўсёды павінны былі мець. Але, нажаль, вынік — ператварыць поліфанічную рок-сімфонію ў свайго роды маналог усюдыіснага Роджэра.

Па танальнасці новыя версіі трэкаў мала падобныя на свае аналагі. Блюзавы прагрэсіўны рок вы тут не знойдзеце, зараз гэта павольныя і бедныя клоны з вымаўленымі ўрыўкамі вуснай гаворкі, якая надае дрымотнасць. Часам новая эмбіентная, драматычная атмасфера сапраўды прыводзіць да цікавых тэкстураў, як, напрыклад, ва ўступе да Time, якая амаль пераклікаецца з Animals сваёй арганнай атмасферай і акустычнай гітарай, ці Eclipse, які ператварае выбух арыгінала ў кранальны і горка-салодкі эпілог. Аднак таксама ў згаданых месцах можа здацца, што мелодыі ўяўляюць сабой бясплодныя пейзажы з занадта вялікай колькасцю пустой прасторы. У немалой ступені гэта адбылося дзякуючы выдаленню гітарных партый Гілмара.

Wilco — Cousin
Cousin — ідэальная адпраўная кропка для тых, хто на сённяшні дзень невытлумачальнай выявай пазбег цені ўплыву Wilco, альбом дэманструе тое, што яны робяць лепш за ўсё — ныюць з глыбінёй і душой. Гурт знаходзяцца на яшчэ адным піку цудоўнай творчасці, хоць цяжка ўявіць, каб якая-небудзь з гэтых песень адразу стала фаварытам публікі, але як старанна прадуманы твор настрою, Cousin уяўляе сабой магутную, уражальную працу, якая яшчэ раз паказвае, наколькі добра музыкі рэагуюць на правільныя для сябе рэчы творчага напрамку.

Cherry Glazerr — I don’t want you anymore
Выдатны вакал і ультра-стромкія тэкстуры гэтых магутных і яркіх мелодый пранікаюць у вашу прытомнасць і працягваюць граць у галаве яшчэ доўга пасля таго, як альбом скончыцца. Незалежна ад таго, ці перажывае Клеменціна Крыві прасвятленне, ці імкнецца да ўласнага разбурэння, яна паспяхова ўвасабляе ў сабе асабістую пакуту, якая папярэднічае любому падабенству ацаленьня. Месцамі пампуючы электра-поп можа здацца недарэчным на такой кружэлцы, але калі ён выкананы так заразліва, змена настрою больш за дараваная. Cherry Glazerr гучыць вальней, чым калі-небудзь, эксперыментальныя трэкі паднеслі некалькі вельмі прыемных сюрпрызаў, напрыклад — саксафонныя партыі знаходзяць сваю хату якая кружыцца ў цёплым камфорце, свежай электронікі і эхе вакальных выкананняў, прапануючы збалансаваную, добра акругленую грань альбому.

Blonde Redhead — Sit down for dinner
Першы за дзевяць гадоў поўнафарматны рэліз нью-ёркскага індзі-рок-трыа Blonde Redhead быў часткова натхнёны кнігай Джоан Дыдыён «Год магічнага мыслення». Па чарзе летуценна-трывожны і бездакорна завадны, ён азначае сабой ашаламляльную вяршыню. Толькі не забывайце, тое, што будзе далей, зноў будзе іншым. Тэмы — трывога, нуда і замяшанне — знаёмыя, але тут рудавалосая бландынка звяртаецца да моцных душэўных пакут з новай грацыяй і сілай. Sit Down for Dinner — гэта альбом, які вам трэба праслухаць некалькі разоў, каб зразумець усю яго прыгажосць, дазволіць Blonde Redhead змыць з вас клопаты рэальнасці і зірнуць на фактары стрэсу праз меладычную прызму. У цэлым, пласцінка не зусім перадае чараўніцтва і менш сонная, чым Penny Sparkle, але таксама менш яркая і паслядоўная, чым 23.

Armand Hammer — We buy diabetic test strips
Старанна структураваны, але невыразна абстрактны, туманна-клаўстрафобны, але аб’ёмны на слых, ён зусім не падобны на традыцыйны рэп-альбом, але пры гэтым дакладна і канчаткова адпавядае найбольш важным характарыстыкам жанру, хоць з першага праслухоўвання можа здацца трызненнем. Гэта, вядома, не цуд, але цалкам выключны запіс, які заслугоўвае вашага часу і навушнікаў. Музыка адлюстроўвае суровую, дасціпную хроніку нестабільнага сучаснага жыцця з ванітнай карцінай бурлівых бітаў, то рэзкіх і індустрыяльных, то пышных і летуценных. Як скончаны твор, ён эклектычны і пачынаецца гэтак жа, як і заканчваецца: безвынікова.

Дзянic Леснiк

Таксама чытайце:

Thirty Seconds to Mars — It’s end of the world, it’s beautiful day
Royal Blood — Back to the water below
Blur — The ballad of Darren