Зараз і потым

The Beatles — Now And Then
Адсунем у бок спрэчкі аб тым, ці можна наогул лічыць гэта песняй ліверпульскай чацвёркі. Тут фішка ў іншым. Думаю, Now And Then — добры доказ таго, што ўсё павінна быць да месца. Гэта магла быць выдатная песня The Beatles, калі б яна была выпушчана ў 70-х. Не тое каб гэта дрэнна, шчыра кажучы. Ёсць выдатныя інструментальныя пасажы, бліскучыя струнныя, і ўсё гэта было створана з любоўю і клопатам, але яно не дасягае тых вышынь, якіх можна было чакаць. Так, больш чым звышнатуральна цудоўна чуць узнімальны ўверх над меланхалічнай мелодыяй характэрны высокі і далікатны голас Джона Ленана. Але зараз усё гэта нібыта імітацыя геніяльнасці, якую можна было знайсці на альбомах, напісаных пад уплывам The Beatles у сямідзесятых. Пол, Джордж і Рынга ўпершыню паспрабавалі скончыць нізкаякаснае дэма Джона (адзін з чатырох трэкаў, запісаных Ленанам дома ў 1977 годзе і падораны членам гурта Ёкай Она ў 1994 годзе) для рэтраспектыўнай Anthology. У праект увайшлі дзве іншыя рэканструяваныя постбітлоўскія песні: Free as a Bird і Real Love. Пазней Макартні сцвярджаў, што тады Харысан назваў Now And Then смеццем, з-за чаго яе і выкінулі. Магчыма, ён меў рацыю. Нягледзячы на маю крытыку, я рады, што яна існуе, бо суправаджаючае відэа рэжысёра Піцера Джэксана дастаўляе радасць. Ёсць пэўнае палягчэнне ў тым, што Макартні назваў яе апошняй песняй The Beatles (такія падыходы з’яўляюцца прычынай таго, што людзі ненавідзяць крытыкаў) хаця, як ні дзіўна, поўная цытата такая: «Магчыма, гэта апошняя песня The Beatles». Так што я вам скажу, у рэшце рэшт, Now and then – гэта не згубленая класіка. Але перафразуючы вядомую цытату Макартні пра крытыку «Белага альбома»: «Гэта чортава новая песня The Beatles, заткніцеся!»

Пагаджуся, міжвольны эмацыйны водгук зусім непазбежны. Ухваліў бы Джон Ленан сродкі, з дапамогай якіх яго апошнія словы, нарэшце былі данесены да свету? Можна было б спадзявацца на гэта. Як сказаў Шон Она Ленан, ён «ніколі не саромеўся эксперыментаваць з тэхналогіямі».

Разам, то пэўны поспех, хаця застаецца пытанне: для чаго ён патрэбны? Ён відавочна не існуе для таго, каб зарабляць грошы. Магчыма, сапраўдны чыннік выпуску крыецца ў Макартні. Калiсцi стараўся з усіх сіл захаваць гурт і выглядаў больш разбітым з-за іх расколу. Яго мэта здаецца простай. Пол Макартні ўжо даўно абараняе спадчыну The Beatles, і гэты сінгл здаецца звышчалавечай спробай пераасэнсаваць фінал гурта. Замест злосці — адзінства. Замест сольнага спаборніцтва — студыйнае яднанне. Замест таго, каб губляць сваіх сяброў, ён зноў здабывае іх галасы.

blink-182 — One more time…
Падобна на blink, але даўжынёю ў жыццё, так, альбом, несумненна, адродзіць цікавасць да іх мінулага, але не сучаснасці. Рэліз мог бы быць карацейшым і ад гэтага больш запамінальным (у канцы 17-га трэка хлопцы гучаць знясілена, нібы закатаваныя ўласнымі шарадамі), але важна тое, што фанаты адчуюць, як іх сэрца сагрэлася, а пульс пачасціўся. One more time…, магчыма, не хапае разнастайнасці, улічваючы ўсе абставіны, гэта адносна бяспечны альбом, але гурту не патрэбны новыя гарызонты. Blink застаюцца вернымі сваёй форме, нават дадаючы некалькі лаянак працягласцю менш за адну хвіліну, зноў разам і працягваюць ісці па жыцці, здаецца, іх магія заснавана на чымсьці трывалым. Канешне, калі вы шукаеце нешта рэвалюцыйнае, гэта не для вас.

Reverend Kristin Michael Hayter — Saved!
Я гэта апішу як разрыў мозгу, які здарыўся ў чэрапе Мэрыл Стрып. А лепш так, PJ Harvey нарадзілася ў хляве як Ісус і тут жа вырашыла запісаць там саматужны альбом на чатырохдарожкавым магнітафоне, а затым яшчэ больш дэградаваць яго на напалову зламаных касетных прайгравальніках. Усё горача балансуе паміж абвяшчэннем і асуджэннем, выказваннем і пропаведдзю, збавеннем і элітарнасцю. Магчыма, аўтар адначасова страчана і выратавана, зноў выкарыстоўваючы парадоксы з вытанчанасцю і лютасцю. Вынікам з’яўляецца нераскрытае адкрыццё, скажонае весялосць просьбіта святкаванне, якое Hayter наўмысна пакідае незавершаным. Гэта па-сапраўднаму захапляльная кружэлка артыста, чыя эмацыйная выразнасць не падобная ні на што. З творчага пункту гледжання гэта натхнёная ідэя, увасобленая ў жыццё ўнікальным талентам.

Bombay Bicycle Club — My big day
Здавалася б, я адкрыў для сябе BBC, пачуўшы прыфанкаваны і нават прыбіты пад рэп гук, падумаў усё не так як раней. Яшчэ крыху паслухаў і закрыў, бо напісанне песень адбываецца лёгка, рызыка не прымаецца. Па большай частцы My big day удаецца пазбегнуць той прыкры пазітыўнасці, якой могуць паддацца многія грандыёзныя індзі-попы, верагодна, таму, што яна не здаецца шчырай, і многія трэкі проста захапляльна салодкія.

Forest Swords – Bolted
Гэта зіготкі аскепак шкла для пачуццяў — дзёрзкі, пустынны і змрочна прыгожы альбом. Стромкі псіхадэл, але з часам рэха ўдары становіцца аднастайнымі. Гукавое афармленне проста фенаменальна, багата на дэталі. Ад моманту да моманту з’яўляюцца новыя кампаненты, ад перазвону курантаў да груку ланцугоў. Слухаць Bolted — значыць чуць заводы далёкай будучыні, шум зборачных ліній, якія выпускаюць знежывелы і жудасна закансерваваны тавар. Але ў той жа час пакутлівы ор і завыванні чалавецтва паднімаюцца, каб супрацьстаяць рэзкім, бескампрамісным намаганням машын. Bolted як паломніцтва ад канвеера да чысціні. Гэта таксама альбом, які яўна створаны для нашага часу. У эпоху, калі штучны інтэлект павольна засвойвае ўсё, з чым ён узаемадзейнічае, Bolted здаецца дакладным напамінам аб тым, што трэба трымацца за тое, што робіць нас людзьмі.

Lost Girls — Selvutsletter
Адразу падсумую, усё гучыць як дрэнны Flunk ці вар’яцкі Warpaint, але ёсць нюансы. Імправізацыі, смелы эксперымент у галіне экспансіўнасці, заснаванай на прынцыпах «першая думка — лепшая думка». Дуэт цалкам сінхранізаваны, пераплятаючыся адзін з адным, падкрэсліваючы моцныя бакі, гітара Волдэна ідэальна дапаўняе голас Хвал. Альбом месцамі ўяўляе сабой бясформенную разваліну, але ахоплівае ўражлівы дыяпазон. Вы б аддалі перавагу калi чысты, крышталёва чысты і тэхнічна бліскучы варыянт; ці тэхнічна некалькі недасканалы, але крывавы і прасякнуты жыццём? Менавіта так і сам праект, і альбом здаваліся вольнымі і адкрытымі, поўнымі магчымасцей. Здаюцца, але не доўга, ад іх стамляешся.

Emma Anderson — Pearlies
Андэрсан увесь час знаходзіць спосабы адхіліцца ад дрым-поп шаблонаў якія інтрыгуюць. Pearlies больш нагадвае задуменны восеньскі фольк, чым якое-небудзь зварот да сваіх 90-м. Бракуе таго што мною напісана пра Lost Girls, хоць пары (Джэймсу Чэпмену і Эме Андэрсан) эфектыўна атрымоўваецца закрануць усе дэталі, якія прыхільнікі Lush маглі б спадзявацца пачуць, не патураючы і не адыходзячы занадта моцна ад старых пазіцый.

Glen Hansard — All that was east is west of me now
All That Was East Is West of Me Now пачынаецца як шумная, але медытатыўная плытка з хрумсткімі гітарамі і пстрыкаючымі барабанамі, а затым пераходзіць у больш задуменны малюнак, які адпавядае пакорлівым уздыхам і заікаючымся гукам, на якіх туга закручваюцца мелодыі. Незалежна ад таго, ці спявае Glen Hansard, напявае, рыкае ці шэпча, вы адчуваеце эмоцыі ў гэтым голасе. Адваротным бокам альбома з’яўляецца тое, што мы ўсё гэта ўжо чулі раней у больш крутых хлопцаў тыпу Кейва, Коэна і нават Морысі.

Дзянic Леснiк

Таксама чытайце:

Kylie Minogue — Tension
Roger Waters — The dark side of the moon REDUX
Thirty Seconds to Mars — It’s end of the world, it’s beautiful day