The Rolling Stones — Hackney Diamonds. Іх лепшае з часоў сямідзесятых?

«Няхай старыя ўсё яшчэ вераць, што яны маладыя», — крычыць Мік Джагер. Новы альбом Rolling Stones — найлепшае, што яны зрабілі з часоў славы сямідзесятых. Што, як можна разумна запярэчыць, дэ-факта робіць яго лепшым рок-н-рольным (менавіта і толькі рок-н-рольным) альбомам, прынамсі, за апошнія чатыры дзесяцігоддзі. У песнях спалучаюцца тыя ж інгрэдыенты, якія Stones выкарыстоўвалі з самага пачатку — блюз, рок, соўл, кантры, госпел — але яны больш шчыльныя і энергічныя, чым на любым з папярэдніх lp гурта позняй эпохі. Прадзюсер альбома Эндру Ўот зарабіў сваю рэпутацыю, запісваючы пласцінкі з такімі поп-зоркамі, як Джасцін Бібер і Майлі Сайрус, але ў апошні час адаптуе сучасныя метады, каб асвяжыць гучанне вінтажных рокераў, уключаючы Озі Осбарна, Элтана Джона і Ігі Попа. Ён відавочна згуляў тут важную ролю: разам з Джагерам і Рычардсам ён быў суаўтарам трох уступных песень і граў на бас-гітары ў чатырох (Рычардс і Вудс абодва выконваюць абавязкі бас-гітарыста ў іншых месцах разам з парай вядомых гасцей, у тым ліку стары Бітл і стары Стоўн).

Нягледзячы на сталае пачуццё весялосці, заўсёды прысутнічае разуменне таго, хто ці што такое Rolling Stones, яшчэ раз даказваючы, што нават гуртам, якія аддалі музыцы ўсяго сябе, яшчэ ёсць што даць праз олд скулавы фармат у 48 хвілін. Запальная ўступная песня Angry уяўляе сабой класічную кампазіцыю Stones з хрумсткім рыфам. Get Close (Элтан Джон бярэ на сябе фартэпіяна) і Bite My Head Off (Пол Макартні забяспечвае бас), аналагічныя ў сваім імкненні трымацца з развязнасцю, таксама выкарыстоўваючы скажоныя гітарныя ўдары і грукат рок-барабанаў.

Бляск студыйнай дасканаласці парадаксальным чынам крыху пазбаўляе TRS чараўніцтва на папсовай Whole Wide World, або дыскавай Mess It Up. На шчасце, гурту ўдаецца ўсё сапсаваць, бо ёсць і дрэнныя месцы. Кантры Dreamy Skies гучаў бы састарэлым нават у 70-х, а камео басіста-заснавальніка Біла Ваймана не можа выратаваць Live By The Sword — гнілое ўражанне. На шчасце, такіх нізкіх кропак дзве, менш, чым калі-небудзь з 1981 года.

Суровая балада Depending on You уключае ў сябе надзвычайны (хоць і з выкарыстаннем Auto-Tune) вакал Джаггера. Для больш задуменнага погляду ёсць дзіўна святлівая адкрыта ўразлівая Tell Me Straight, якая дэманструе вакал Рычардса, які абгарнуў у сабе гора старасці, сціскаючы ўсю біяграфію ў разважанні. Driving Me Too Hard — пабудаваны на серыі надзейных рыфаў, якія адпавядаюць асноўнай формуле альбома і камфортны для фірмовага гуку. Фанаты, магчыма, больш за ўсё задаюцца пытаннем, як усё гучыць без Чарлі Ўотса.Збольшага не так ужо і адрозніваецца: Джордан ведае, як павінен гучаць бубнач Rolling Stones, і ён гэта робіць.

Іх лепшае з часоў сямідзесятых? Можна спрачацца, але такая гіпербала, несумненна, абапіраецца на шырокія плечы сяміхвіліннага Sweet Sounds of Heaven, уражлівага духоўнага крэшчэнда альбома, узнёслая евангельская пропаведзь Джагера адначасова абуральна асабістая і хвалюючая ўсіх, для якой Лэдзі Гага транслюе і вылівае госпел-трэлі а Стыві Уандэр спыняецца, каб ажывіць яе на аргане. Гэтая песня-заява вартая завяршэння гэтак манументальнай кар’еры, але ў той жа час яна адраджае суровы запал Gimme Shelter 1969 гады.

Міні-акустычны кавер на стандартную кампазіцыю Мадзі Уотэрса Rollin’ Stone (у якога сузаснавальнік Браян Джонс запазычыў назву гурта) тэхнічна з’яўляецца апошнім, але гэта хутчэй мілая зноска (на ўсялякі выпадак), чым фінальнае слова. Бо ўсё ж гэты альбом настолькі поўны жыцця, настолькі поўны кахання і энергіі, што толькі дурань паспрачаецца, што The Rolling Stones не зробяць усё гэта зноў. Працягваюць свой шлях і свеце рок-н-ролу ўсё добра. Магчыма, Hackney Diamonds не вытрымае выпрабаванне часам у стылі Exile on Main St. ці Sticky Fingers, але Ролінгам не трэба было ствараць сучасную класіку ў 2023 годзе.

Дзянic Леснiк

Таксама чытайце:

Ragana — Desolation’s flower
Brian Eno — Ambient 1: Music for Airports
The Beatles — Now And Then