Зоркі сышліся

Lea Bertucci — Of Shadow And Substance
Эксперыментальны авангард, смешна гучыць, але так і ёсць, сумесь шматслойных істужачных лупоў, віяланчэлі і басу, арфы і перкусіі прадстаўляе дзве грані: гулу, дысанансу і дынамікі. Гэта павольная п’еса, якая падахвочвае нас разглядаць час з геалагічнага, а не з чалавечага пункта гледжання. Бертучы, магчыма, не мае ўплыву, як Тэйлар Свіфт, але, ствараючы такія ўражлівыя працы, яна дае спадчыну, захопленыя, тагасветныя гукі ў стылі інструментальнага Nine Inch Nails, якія спадзяемся, захоўвацца да вымірання чалавецтва і планета працягне выдаваць іх сама яшчэ доўга .

Ty Segall — Three Bells
Блюзава, рок-н-рольна, псіхадэлічна, дэпрэсіўна — крутая палітра ўпіваецца перакульваннем чаканняў, няхай гэта будуць рэзкія танальныя змены, сінт экскурсіі ў стылі нью-эйдж, далей ад псіха-фолка да хард-рока, прог-джаза, пост-панку і стоунер-метала і нават звычайны рок, які мог бы сысці за раннюю прадукцыю Radiohead. Альбом гучыць так, быццам на яго патрацілі час, ён бліскуча запісаны і, на шчасце, не бездакорны і зусім недасканалы. Гадзіна музычнага патоку прытомнасці, які блукае дзіка і свабодна, зрушвае класічны гітарны рок у складаныя куты зрэзанай перкусіі і здаецца спарадкаваным і ясным.

Ducks Ltd.- Harm’s Way
Сёння мабыць модна капіяваць старых тыпу The Smith, мне і арыгінал то не па душы, а цяперашнія рэплікі, тым больш, асабліва калi ўсё падаецца пад выглядам андэрграўнднага інды-попа, які сыходзіць сваімі каранямі ў DIY-музыку. Накладзеныя адна на адну гітары і вакал, шумныя басовыя партыі, сыграныя і запраграмаваныя барабаны — імчацца наперад, як быццам забітыя ў тунэль настальгічных уплываў без удумлівага лірызму і сучаснай актуальнасці.

Vijay Iyer — Compassion
Яны прыўносяць свежы, інтэнсіўна інтэрактыўны, здавалася б, эластычны ў часе падыход да джазавага фартэпіяннага трыа, якое адначасова бадзёрыць, кінэтычна, інтымна і лірычна транслюе музыку найвышэйшага ўзроўню. Гэты выдатны джаз, яркая квінтэсенцыя таго, што адрознівае гурт і гэты альбом ад многіх іншых у жанры.

Frank Carter & the Rattlesnakes — Dark Rainbow
Папсовае ныццё, часам узмоцненае рокам, з прэтэнзіяй на тое, што існуючыя прыхільнікі будуць задаволеныя, у той час як новыя вушы, на якіх гэта ўпадзе, павінны захацець пачуць больш. Прыпеваў шмат, а тактыльнае напісанне песень не робіць праслухоўванне займальным.

Courting — New Last Name
Папсовы пост-панк сціскаецца ў меншы, прасцейшы індзі-рок. Хоць і вясёлыя і энергічныя, нажаль, стылістычныя рашэнні не дазваляюць альбому стаць тым, чым ён відавочна жадае быць — прагрэсам параўнальным з уплывам і зачараваннем іх дэбюту.

Willi Carlisle — Critterland
Стандартны кантры большая частка зачаравання ў яго зрэзаным, паслядоўным гучанні. Карлайл напявае чыстым, пакрытым пылам голасам. Ён дакладна артыкулюе словы і падкрэслівае важнае. Дэталі маюць значэнне, таксама дазваляе складам плыўна пераходзіць сябар у сябра, каб выказаць эмоцыі.

Office Dog — Spiel
Гучны пост-панк, балансуе на вельмі тонкай грані паміж кантролем і хаосам, прыгнечаннем і вызваленнем, але не ўражвае, прымудраецца быць настолькі ж музычна разнастайным, наколькі і панурым, а ў тэкстах няма нічога сур’ёзнага.

Alkaline Trio — Blood, Hair, and Eyeballs
Нібыта Editors тыкаюць чымсьці ў Sum 41, але для гурта на дадзеным этапе кар’еры — дзіўна самавітае вяртанне. Заўзятым фанатам ён у любым выпадку спадабаецца. У плане гучання яны зноў вярнуліся да класікі пачатку 2000-х і зрабілі рамантычны поп-панк.

Gruff Rhys — Sadness Sets Me Free
Восьмы поўнафарматны сольны студыйны рэліз фронтмэна Super Furry Animals. Аўтар песень знаходзіць суцяшэнне ў даследаванні сябе, а не ў стварэнні ідэальнай пласцінкі, надаючы альбому ўнікальную індывідуальнасць, якая аддае перавагу сумленнасці ўсяму астатняму.

NewDad — MADRA
Цешыць вакал падобны па танальнасці і ўнутраным успрыманні на Тоні Холідэй з Curve, але музыка ні пра што, поп мікс The Cure і Pixies, адметнай рысай якога з’яўляюцца павольныя гітары. Юнацкая энергія не ратуе дрэнна рэалізаваны прадзюсарскі ўхіл на перазагрузку гукаў 30-гадовай даўніны.

The Last Dinner Party — Prelude To Ecstasy
Насычаны, барочны поп-сэт, поўны рамантычнай драмы. Струнныя, фартэпіяна і клавішныя спалучаюцца з шматтэкстурнай гітарай у песнях, якія, хоць і прывабныя, маюць тэндэнцыю да мудрагелістасцi. Калі прачытаць пра гэта — гучыць цікава, калі паслухаць — то гёрлз бэнд зусім не ўражвае.

J Mascis — What Do We Do Now
Апошні поўнафарматны сольны студыйны рэліз Джэй Маскіса з Dinosaur Jr. уключае ў сябе ўдзел Кена Маўра з The B-52s і Мэцью «Дока» Данна. Прыхільнікі пачуюць водгаласы яго лепшых прац, але для большасці гэта састарэлая і сумная выява легендарнай асобы. Вы рызыкуеце стаміцца ад працавітых песень сярэдняга тэмпу, яны не дрэнныя, іх проста не вылучыць як нешта большае, чым проста напаўняльнік.

Helado Negro — Phasor
Магчыма, на гэтым альбоме шмат тэорыі, мастацкіх эксперыментаў і новых форм даследавання, але, што тыпова для творчасці Раберта Карласа Ланге, ён нясе ў сабе чыстую прыгажосць, свайго роду празрыстае напісанне песень, якое прымушае шум паўсядзённага жыцця знікнуць. Музычна гэта далікатная мексікана, можна параўнаць з фолкам у які дадалі гітарныя пераборы Radiohead.

Shygirl — Club Shy [EP]
Гэта трэкі з альбома Shygirl, перавыдадзеныя і папярэдне рэміксаваныя ў даволі традыцыйны набор клубных феерверкаў: доза магутнага пасляпаўночнага трансу, гуллівы працяг сябе з усёй непачцівасцю на творчым уздыме. Не забяспечваюць ні якасць, ні колькасць, а працягласць у 15 хвілін добра кампенсуе патэнцыйнае расчараванне.

Дзянic Леснiк

Таксама чытайце:

Vera Sola — Peacemaker
The Rolling Stones — Hackney Diamonds
Green Day — Saviors