Клятчастая здань

The Black Keys — No Rain, No Flowers
Усё неверагодна прыемна, што, увогуле, крыху дзіўна. Хоць у плыўных і праніклівых блюз-рокавых мелодыях ёсць нешта ўтульнае, The Black Keys не перашкодзіла б дадаць трохі дзёрзкасці і хрыплага абаяння. Трэба аддаць належнае Аўэрбаху і Кэрні, якія да гэтага часу застаюцца непераўзыдзенымі музыкамі, а іх блюзавыя карані надаюць альбому дастаткова даросласці, каб яго можна было слухаць. Расчараванне выклікаюць мімалётныя моманты, якія паказваюць на тое, што магло б быць: гітарныя партыі, якія намякаюць на веліч, і хукі, якія мільгаюць на імгненне, але затым скочваюцца ў банальныя, тупаватыя, паўторныя прыпевы.

Igorrr — Amen
Як аўтар, я лічу, што адна з самых прыемных частак маёй працы – назіраць за развіццём музыкаў з цягам часу. Французскі мультыінструменталіст і прадзюсар Гацье Сер пад псеўданімам Igorrr ужо дваццаць гадоў нязменна не паддаецца класіфікацыі. Кожны новы набор даследчых фінтоў гучыць з дзіўнай свежасцю і радыкальнай энергіяй, працягваючы здзіўляць і нерваваць нават самых дасведчаных слухачоў. Гнятлівая цемра блэк металу насычае ўсё, як бы далёка музыка ні адхілялася ад яго стылістычна. Электроніка не проста ўпрыгожвае песні, а шакіруе нервовую сістэму. Аўтар абвальвае на вас хаатычныя рыфы, закручвае іх у дзіўныя атмасферныя пасажы, а затым зноў муціруе ў нейкі перакручаны электронны імпульс. Гэта сапраўднае сведчанне таго, што часам самыя бліскучыя вынікі нараджаюцца не з парадку, а са старанна арганізаванага хаосу розуму, які не баіцца прыняць вар’яцтва.

Alice Cooper — The Revenge Of Alice Cooper
Атрымалася пацешная сумесь празмернага хард-рока, самарэфлексіі і самаўзвялічвання — гэта ні ў якім разе не класічны альбом Эліса Купера. У выніку, тут ёсць некалькі добрых песень, нічога кананічнага, але мэта – захаваць у памяці, як старыя сябры збіраюцца разам і робяць тое, што напаўняла іх жыццё сэнсам, пры гэтым гучаць так, быццам ім гэта вельмі падабаецца — задача выканана.

Gremnir — Maðr er manns gaman
Gremnir — гэта традыцыйны скандынаўскі народны калектыў, адна з схаваных жамчужын адраджэння старажытнаскандынаўскай музыкі. Футурыстычны шаман, які ўмешваецца ў старажытныя паганскія справы, ствараючы сучасную музыку, нібы заклікаючы духаў з іншасвету, каб тыя распавялі яму свае гісторыі.

Wisp — If Not Winter
Wisp заняў месца ў шугейзе 2020-х. Хоць эмацыйныя дэталі могуць патануць у шуме гуку, блукаючы па яе царстве можна знайсці нават дысторшн, але з папсовымі элементамі. Вакальная падача Лу вагаецца паміж буркаваннем і шэптам, без той блажэннай няскладнасці, якой славяцца шугейз і дрым-поп. Пласцінка больш падобная на механічную тэатральнасць, дзе люты шум практычна моліць спявачку выйсці са свайго здранцвення.

Street Sex — Full Color Eclipse
Street Sex – гэта сайд-праект індастрыял-нойз гурта Street Sects. Альбом ад першага аналагавага гуку да апошняй секунды якая гудзе, маскіруе свой на палову пустой индастриал-поп яркімі бітамі. Пад пластом электронных ударных і энергічных сінтэзатарных партый хаваюцца тэксты поўныя злосці і цынізму, якія падкрэсліваюць расчараванне Street Sex у гэтай індустрыі.

The New Eves — The New Eve Is Rising
На першы погляд, The New Eve Is Rising можа падацца простым і банальным. Але калі трошкі пачытаць яго, зусім няшмат, то складанасць і арыгінальнасць хутка стануць відавочныя. Ад насычаных біблейскіх вобразаў і скажоных пастаральных сцэн да пранізлівай напругі струнных і выючых заклікаў — дзевяць трэкаў альбома нейкім чынам складаюць у сабе значную моц, не ствараючы пры гэтым адчування цяжару, паколькі гэта поп-рок, ну ці альтэрнатыўны інды-рок, залежыць ад таго які тэрмін вам падабаецца больш.

An Abstract Illusion — The Sleeping City
Вось унікальнае спалучэнне прагрэсіўнага дэт-метала і блэк-метала з арпеджыа-сінтэзатарамі, задуменнымі дронамі і шырокімі гукавымі ландшафтамі, якое вяртае нас да эпохі навукова-фантастычных саўндтрэкаў 80-х. Альбом даследуе глыбіні чалавечай псіхікі і пакут, спалучае ў сабе непрыкрытую лютасць, элегантнасць парылых мелодый і вытанчанасць структурнай складанасці прагрэсіўнага металу, звяртаючыся адразу да розных аўдыторый. Прыхільнікі блэка/дэт-метала знойдуць у ім шмат дзікай вастрыні. Слухач, рухомы меладычнасцю, уловіць матывы, якія вяртаюцца і развіваюцца з кожным трэкам. Прыхільнікі прагрэсіўнага металу будуць захапляцца ўтоенай архітэктурай, утоенай пад паверхняй. Нават пры ўсёй гэтай глыбіні музыка застаецца даступнай для ўспрымання.

Debby Friday — The Starrr Of The Queen Of Life
У стылістычным плане Debby Friday па-ранейшаму складана вызначыць выразней, чым танцавальная электронная музыка, але з пункту гледжання амбіцый і мэтанакіраванасці яна піша для пакалення гіперпопа, яе настальгічная слабасць да клубнай класікі 2000-х тут вельмі дарэчы.

Headless — Transitional Objects
Гурт таленавіты, тэхнічны, ёсць элементы гневу і прыгнечанасці, але музыкі не засланяюць мелодый. Мы маем знаёмае гучанне прагрэсіўнага металу… гулкі бас, гулкія барабаны, складаная зменлівая рытм-гітарная праца, цёплыя вакальныя гармоніі і трохі зрушэння памеру.

MGK — lost americana
Не валодаючы вострым поглядам на рэчы, mgk занадта часта не можа сінтэзаваць свой сапраўдны боль у нешта па-сапраўднаму майстэрскае, звяртаючыся замест гэтага да грубых прыёмаў механічнага напісання песень і запазычаных мелодыям, якія яму часам атрымоўваецца ператварыць у нешта захапляльнае дзякуючы свайму інстынкту знаходзіць водгук ад сваіх слухачоў. Lost Americana працягвае справу, пачатую Tickets to My Downfall, спалучаючы новаздабытую любоў MGK да року з іншымі жанрамі.

Jay Draper & The Subterraneans — Dollhouse
Эмбіентны электронны скрыгат на фоне трэкаў, які стварае адчуванне, быццам мае навушнікі, калонкі ці што там я слухаю, зламаліся — такая сучасная пост-панк сцэна. Касмічны вайб бас-гітары, простыя біты і псіхадэлічная электроніка не адпавядаюць энергіі голасу.

Osees — Abomination Revealed At Last
Хоць уся моц Osees праяўляецца ў асноўным толькі на канцэртах, на Abomination Revealed At Last гурт пачынае свой зваротны шлях да гаражнага року, характэрнага для іх творчасці сярэдзіны 2010-х. У альбоме занадта шмат сінтэзатараў і драўляных барабанаў, каб цалкам адсылаць да часоў Thee Oh Sees, але гэта не толькі класічныя Osees, гэта падбадзёрвальны напамін пра тое, што час прачынацца і адрывацца, накіроўваць гнеў у рыфы і барабанны дроб, наколькі гэта наогул магчыма.

Visitant — Rubidium
У лірычным і музычным плане гурт стварае захапляльныя рытуальныя і бязлітасныя сны. Цёмныя фартэпіянныя ноты і напруга спадаюць пад націскам агрэсіўных рыфаў і вакальных крыкаў, хаатычны і супярэчлівы кавалак блэк-метала працякае актыўнымі кроплямі і пакрываецца дэталёвымі элементамі прагрэсіва, паказваючы на гурт з развітым пачуццём памеру і рытму. А калі гучанне крыху супакойваецца, можна пачуць хітраспляценне музыкі, павуцінне, сплеценае гіганцкім павуком, які забівае і есць людзей дзеля забаўкі. Агрэсіўны блэк-метал, але ў ім таксама прысутнічалі інтэлектуальныя, тэхнічныя элементы, а таксама ўдумлівыя, прагрэсіўныя элементы, як я ўжо адзначыў. Я б назваў гэта «блэк-металам думаючага чалавека».

Ada Lea — when i paint my masterpiece
Калі далікатныя матывы акардэона, губнога гармоніка і фартэпіяна далучаюцца да мяккай, павольнай, нізкаякаснай акустыцы, ствараецца салодкі, панадлівы гук, але блукаючы, нібы фальшывы вакал псуе ўсё, ператвараючы песні ў чарнавік. Ствараецца ўражанне, што часам Ada Lea і сама здзіўленая тым, куды яна прыводзіць.

Дзяніс Леснік

Таксама чытайце:

Sex Kino — Defcon One
Madonna — Veronica Electronica
Jessica Winter — My First Album