Абодва заплямлены

Sorrowfull Land — Hiraeth
Усё гэта было створана адным чалавекам… проста цудоўна. Украінскі мультыінструменталіст Макс Малайцоў прапануе глыбокі меланхалічны дум-метал, цёмныя мелодыі, напоўненыя сакавітымі рыфамі, чапляючым равучым басам і громападобнымі барабанамі. Адчуванне безвыходнасці і смерці, якое ўзнікае на альбоме, пранікае глыбока, і, як толькі яно ўкараняецца, шляху да ранейшага жыцця ўжо няма, бо пэўныя думкі і пачуцці ўжо пасяліліся ў вашай галаве. Што вы будзеце рабіць, калі зразумееце, што не зможаце вярнуцца дадому? Ці вылучыце вы жыццё раба ці будзеце люта змагацца насуперак усім абставінам? Ці напоўніць смутак вашу душу і сэрца імгненна, калі ў вас больш не будзе дома? Ці адчуваеце вы працяг часу, калі ён праходзіць? Вы маўклівы назіральнік трагічных момантаў ці вас усё яшчэ напаўняе ваша вера ў справядлівасць? Паслухайце і падзяліцеся адказамі, якімі б журботнымі яны не былі.

Audrey Hobert — Who’s the Clown?
Прадакшн — флірт з электрапопам, большасць песень не гучаць як радыёсінглы. У адрозненне ад іншых поп-зорак, Хоберт не імкнецца да амбіцыйнасці. Але ў цэлым пласцінка можа здацца крыху аднастайнай з-за сваіх тэм і мелодый.

Ethel Cain — Willoughby Tucker, I’ll Always Love You
Гэта сумесь шугейза, гатычнага кантры і дум-метала, праект пакуль засяроджаны вакол далікатнасці – жыцця, кахання і амерыканскай мары. Проста, вы не зможаце адчуць усё гэта, проста слухаючы альбом, бо ён больш заснаваны на атмасферы, чым на сюжэце. Цішыня часам мяжуе з манатоннасцю: песні смутныя, афарбаваныя ў сепію ўспаміны аб бясконцых летніх днях. Гісторыі аб першым каханні, маленькім мястэчку і ціхіх жахах змяняюць адна адну, няма за што ўхапіцца, пласцінка нібы знікаючая здань.

Chicago Underground Duo — Hyperglyph
У гэтым наборы раскрываецца іх спелая, цалкам развітая музычная мова, пашыраная гукавымі і гарманічнымі вынаходкамі, крыху электронікі не шкодзіць гэтаму джазу. Электрычная хімія працякае праз размытыя лініі электраакустычных гібрыдаў.

White Mantis — Arrows At The Sun
Трэш-метал гурт з Мюнхена, Баварыя, грае вельмі хутка і люта, але пры гэтым цалкам кантралюючы сітуацыю, пазбягаючы бязмежжа. Асабіста я атрымліваю асалоду ад націска, вас засыпае выключна хуткім трэш-металам. Калі вы да гэтага не гатовы, я б настойліва не раіў вам слухаць альбом цалкам. І нават калі часам вам здаецца, што ўсё становіцца хаатычным, гурт паказвае, што яны трымаюць усё ва ўсталяваных імі самімі межах. Проста бяруць тое, што ўжо было зроблена ў жанры, і пішуць свае песні такім чынам, каб яны маглі выкарыстоўваць наяўныя ідэі і трансфармаваць іх у тое, што працуе для White Mantis.

Kaytranada — Ain’t No Damn Way!
Хоць большая частка Ain’t No Damn Way! пабудавана на хаўс-рытмах, яе можна слухаць і павольна: гэта паветраны шпацір па гісторыі танцавальнай музыкі, а не шумны фестываль EDM або імклівая ноч у берлінскім клубе. Пры праслухоўванні больш павольных трэкаў, такіх як «Shine Your Light For We», адчуваецца некаторая стомленасць, якая ператварае яго нязмушаны стыль у нешта атупляльнае, але такія моманты здараюцца даволі рэдка.

Babymetal — Metal Forth
Bloodywood, Electric Callboy, Tom Morello, Polyphia, Poppy, Slaughter To Prevail, Spiritbox — рашэнне аб’яднаць намаганні з такой колькасцю артыстаў заўсёды вялізная рызыка, і, на жаль, гэта прыводзіць да страты таго зачаравання, якое першапачаткова вылучала Babymetal з натоўпу. Рэліз не гучыць як альбом Babymetal, па іроніі лёсу, тры выдатныя арыгінальныя трэкі толькі падкрэсліваюць тое, чаго не хапае астатняй частцы альбома.

Maroon 5 — Love Is Like
Ён праходзіць праз ваш арганізм як ачышчальны сок — хутка і эфектыўна, але ў канчатковым выніку яго адпраўляюць у туалет. Гэта вяртанне да соўлу і R&B, якія былі характэрны для ранніх альбомаў гурта. У гэтай змене вакаліст Адам Левін і басіст Сэм Фарар узялі на сябе большую частку прадзюсіравання.

Rise Against — Ricochet
Дзесяты альбом ветэранаў з Чыкага — гэта ўніверсальныя банальнасці, напышлівасць і праведны гнеў, якія застаюцца з вамі ці — не, і ўздзейнічаюць на вас ці — не. Пасланне, вядома, выклікае ўдзячнасць, аднак яно здаецца занадта знаёмым з-за выкарыстання банальных метафар і адсутнасці выразнай тэматычнай сувязі.

Mae Powell — Making Room For The Light
Міла. Яе мелодыі выклікаюць пырханне матылькоў у жываце дзякуючы майстэрскаму кіраванню тэмбрам, але ў спалучэнні са здольнасцю ствараць адчуванне стадыённага маштабу, усе гэтыя тэксты знаходзяць выразнасць. Цудоўная калекцыя галавакружнай, фолк-музыкі, якая выклікае галюцынацыі — стоп — не — хутчэй, выдатна структураваны зборнік з 11 песень, які ўключае джазавыя матывы фольку, клятчасты кантры-поп, спавядальны індзі і гук лёгкага пахмелля, развеянага сонечнай раніцай.

Alison Goldfrapp — Flux
Гучыць бездакорна, нібы і сёння, і ўчора — удумлівы, вывастраны рэтра-стыль, але, нажаль, у лепшым выпадку ён выразна адчуваецца як прадукт канцэптуальнай абыякавасці. Ствараючы адначасова поп-хіты і ўразлівасць, яна даказвае, што шчырае пераасэнсаванне не мае патрэбы ў відовішчнасці для асляплення. Flux можна разглядаць як элегантную эвалюцыю. Элісан ўсё яшчэ танчыць, але на гэты раз яе сэрца бліжэй да нуды. Магчыма, альбом не прапануе радыкальнага пераасэнсавання дуэта Goldfrapp, але гэта і не трэба: на Flux яна па-ранейшаму ўзнаўляе свой наватарскі гук з расслабленай дбайнасцю.

Lucynine — Melena
Калі вы не ведаеце, жанравыя межы блэк-метала ў нашы дні вельмі шырокія. Кожная песня на альбоме Melena адчуваецца як падарожжа ў нязведанае, непрадказальнае і жахлівае, але заўсёды мае сэнс. Дысанансныя акорды пранізваюць імгненні панурага спакою, бласт-біты прарываюцца нібы буры, а тонкія прагрэсіўныя акцэнты ўсё больш закручваюць шлях, не даючы слухачу адчуць сябе ў бяспецы. Рэдка можна пачуць настолькі жахлівы блэк-метал альбом, які дэманструе такі кампазіцыйны кантроль. Гурт даказвае, што яны не проста ведзьмакі, якія ствараюць атмасферу, але і майстры-кампазітары, здольныя змяняць структуру і складанасць па сваім меркаванні, не ахвяруючы пры гэтым грубіянскай інтэнсіўнасцю.

Black Moon Cult — Ophidian Future (The Children of Yig)
Некаторыя людзі вераць, што ёсць іншапланетная раса рэптылій, якая была выпушчана на волю па свеце, каб тонка кантраляваць ход чалавечых падзей. Можа быць, вы адзін з тых людзей, якія вераць у гэтыя рэчы, ці, можа быць, вы на самой справе адзін з рэптылій? Ну, а Black Moon Cult, выпускае свой дэбютны альбом пра расу рэптылій, якая вяртаецца ў Эдэмскі сад, зь якога яны былі так груба выгнаныя. Так што, калі вы падыходзіце пад адзін з крытэрыяў апісаных вышэй, ці калі вы проста ў захапленні ад музыкі Stoner Psych, гэта можа быць якраз той альбом, якога вы чакалі.

Beheaded — Għadam
Ня ведаю, што горш: выдаваць жудасныя ці забытыя альбомы. На жаль, для мальтыйскай дэт-метал гурта Beheaded, большую частку сваёй кар’еры яны прытрымліваліся апошняга варыянта. Яны заўсёды выпускалі якасны матэрыял, але нічога запамінальнага. Але я вам пра іх хачу напісаць — Мальтыйскі дэт-метал, Мальтыйскі, Янка))).
Песні цалкам на мальтыйскай мове, кожны трэк названы ў гонар мясцовага пісьменніка жахаў Антона Грасо і адлюстроўвае яго апавяданне. Мелодыі ствараюць тагасветнае адчуванне, выклікаючы сюррэалістычныя жахі.

Desaster — Kill All Idols
Прыкладна кожныя 4 гады нямецкія ашалелыя пажыральнікі трэш-слізі Desaster выпускаюць новы альбом для паўсталых мас. Іх апантаны падыход да хуткасці шмат у чым запазычаны ў класікаў, ну калі вы мяне чытаеце, вы і так іх ведаеце. Пакіньце ў каментах класікаў! А такая музыка забівае мыслячую частку вашага мозгу і актывуе самыя нізінныя і перакручаныя інстынкты. Іх крыніца дэманічнага натхнення павольна змяншаецца, але пякельны агонь гарыць дастаткова ярка, каб атрымаць перамогу.

Дзяніс Леснік

Таксама чытайце:

The Black Keys — No Rain, No Flowers
Sex Kino — Defcon One
Madonna — Veronica Electronica