Гаротны братка не сустракаецца

Helloween — Giants and Monsters
У той час, калі Slayer спальвалі дашчэнту злым мачо-трэшам, Helloween паказвалі, што метал можа быць хуткім, вясёлым і іранічным, вызначыўшы параметры таго, што стане европауэр-металам. У гурта былі ўзлёты і падзенні, страціўшы на шляху заснавальніка Кая Хансена і вакальнага тытана Міхаэля Кіске, яны не спыніліся. Аднайменны рэліз 2024 года меў наватарскую канцэпцыю ўз’яднання гурта з Хансенам і Кіску, і разам з цяперашнім франтмэнам Эндзі Дэрысам яны прадставілі трохбаковы вакальны напад. Giants and Monsters — дзіўная складанка стыляў, і гэта альбом паўэр-метала толькі збольшага, астатняе ад глэм-метала да стадыённага року. Магчыма, эпоха Вялікай Гарбузы сапраўды вярнулася. Два моцныя альбомы запар не хлусяць — адсутнасць прахадных трэкаў — гэта перамога.

Panic Shack — Panic Shack
Проціеддзе ад сумных спявачак, прызнанне сілы жаночага сяброўства, што знайшло адлюстраванне ў абяззбройваюча сур’ёзным фінале «Тэльмы і Луізы»
Часам залішне чыстае прадзюсаванне псуе ўражанне ад саміх песень, але ў астатнім усё нармальна.

Joe & The Shitboys — Greatest Shits
Яны не першыя, і, без сумневу, не апошнія, хто рагоча над скразным патэнцыялам заезджанай назвы альбома “Greatest Hits”. Pink Turds In Space назвалі свой першы вінілавы рэліз «Greatest Shits» яшчэ ў 1989 годзе. Joe & The Shitboys з Фарэрскіх выспаў характарызуюць сябе як queer vegan shitpunks. У гэтым гурце няма нічога наватарскага, яны граюць хардкор, а ў ім няма нічога наватарскага амаль з часоў Bad Brains. Joe & The Shitboys, без сумневу, выдатна граюць ужывую. Будзьце хуткімі, гучнымі, злымі ці саркастычнымі, завяршыце свае песні менш чым за дзве хвіліны. Справа зроблена. Але, на альбоме Fиск Everybody доўжыцца на 9 хвілін даўжэй за дзве, гэта адзіная з 37 песень, якая парушае правілы. Яны кампенсуюць гэта двухсекундным fискам.

Brandee Younger — Gadabout Season
У цэлым, апошні паўнафарматны рэліз нью-ёркскай арфісткі Брэндзі Янгер не толькі пашырае музычны кругагляд, але і наглядна адлюстроўвае ўплыў яе настаўнікаў на гэтую музыку, якая магла нарадзіцца толькі ў 21 стагоддзі, і як яна змяняе правілы гульні, майстэрскае і чароўнае сучаснае духоўнае джазавае суправаджэнне застаецца на заднім плане. Альбом быў запісаны ў яе кватэры ў Гарлеме з Рахсаанам Картэрам і Аланам Меднардам, а таксама пры ўдзеле Кортні Браяна, Эле Хаўэл, Шабакі Хатчынгс, Джоша Джонсана, Макаі МакКрэйвен, Ніі і Джоэла Роса.

Incite — Savage New Times
У металічных колах імя Кавалера не проста так сінонім якасці. Сёмы альбом Incite пад кіраўніцтвам пасерба Макса Кавалеры, Рычы Кавалеры, Savage New Times абяцае быць такім. Але, нажаль, мае пераменны поспех, калі выходзіць за рамкі свайго асноўнага грув-метал гучання. Інструменты ў куплетах вызваляюць месца для вакальнай агрэсіі Кавалеры, а недзе і ён стварае гукавы разрыў паміж інструментамі і сабой — гэта гучыць цікава. У астатнім, Pantera, Cannibal Corpse, спіральныя тоны System of a Down у цэлым, Savage New Times пакутуе ад неамбіцыйнага напісання песень, я часта лавіў сябе на думцы, што слухаю ўплывы, а не саміх Incite.

Jeremiah Chiu & Marta Sofia Honer — Different Rooms
Увесь альбом пабудаваны на паралельных фразах. Гэта неверагодна прыгожа. Туманная смуга з напаўзнаёмых мелодый і ледзь чутных галасоў, якія ўтвараюць абстрактны фантастычны ландшафт — чарговае сведчанне высокай якасці гэтага электроннага дуэта.

Bill Leeb — Machine Vision
Кар’ера Біла Ліба, якая ахоплівае амаль чатыры дзесяцігоддзі, пачалася ў складзе Skinny Puppy, з гурта ён сышоў, каб пракласці свой уласны шлях у электра-індастрыял-моцы Front Line Assembly і паветранай атмасферы эмбіента Delerium. Апроч сваіх двух асноўных праектаў, Ліб быў творчай сілай, якая стаіць за сузор’ем паралельных пачынанняў, такіх як Noise Unit, Intermix і Cyberaktif, тым самым даследуючы розныя грані тэхна, EBM і індастрыялу.
Яго першы сольны альбом Model Kollapse звязвае мінулае з сучаснасцю, аддае даніну павагі і наўпрост абапіраецца на творчасць піянераў EBM і індастрыялу 80-х, такіх як DAF і Front 242, а таксама на волкую эксперыментальную эстэтыку яго першага гурта Skinny Puppy. Аднак і наглядна дэманструе, як гэтая першапачатковая індустрыяльная задума паўплывала на творчасць сучасных выканаўцаў, асабліва ў стылі darkwave.
Machine Vision — дадатковы міні-альбом, адначасова пашырае і пераасэнсоўвае, складаецца з пяці рэміксаў трэкаў з Model Kollapse і адной зусім новай, раней якая не выдавалася песні, прапануе свежы погляд на яго апошні матэрыял.

James McMurtry — The Black Dog And The Wandering Boy
У рэкламных матэрыялах шмат увагі надаецца запрошаным гасцям: Сары Яраш, Чарлі Сэкстану, Боні Уітмар, Буке Алену і іншым, але іх уклад у асноўным нязначны. Макмертры і яго асноўны склад: гітарыст Цім Холт, басіст Корнбрэд, бубнач Дарэн Хес і вакалістка Бэці Су — выконваюць асноўную частку працы. Макмертры, па нейкай прычыне, моцна недаацэнены як гітарыст і вакаліст, але ён бліскае і ў тым, і ў іншай якасці ў гэтых дзесяці песнях, усе з якіх, за выключэннем двух, напісаны ім самім. Кантры, Фолк, Поп-Рок. Але ўвага зноў з-за вокладкі.

Blutsauger — Nocturnal Blood
Італія вядома сваёй сімфанічнай і тэхнадэт метал сцэнай, а вось я яшчэ і блэк магу вам параіць. Blutsauger стварылі рэліз, які спрэс пазбаўлены чаго-небудзь прыгожага, прывабнага ці мілага. Яго прадакшн жорсткі для вушэй, акордавыя прагрэсіі меланхалічныя, а танальная палітра цёплая, як сэрца вашай былой. Але для духу волкага блэк-метала такія рысы з’яўляюцца звонкай падтрымкай.

GoGo Penguin — Necessary Fictions
То з-за вокладкі звяртаю ўвагу на альбом, то з-за назвы. Вось звярнуў, а музыка лайно.

Circular — Die Rote Lampe EP
Чым больш эксперыментальны музычны твор, тым складаней яму працаваць, каб абгрунтаваць свой мастацкі выраз у эмацыйным ці кампазіцыйным ядры. А як наконт музыкі і эксперыментаў з AI? Галоўнае, вядома, — не маніць аб гэтым. Zirkulär — выдатны прыклад для аналізу ўплыву штучнага інтэлекту на стварэнне музыкі. Праект увасабляе ў сабе найбольш спелы і перспектыўны падыход да гэтай тэхналогіі, ствараючы адначасова гіпнатычную і глыбока танцавальную прапанову, якая дэманструе прыкметную разнастайнасць у рамках сваёй мінімалістычнай эстэтыкі. Музыка заўсёды шанавалася за яе здольнасць перадаваць сапраўдныя чалавечыя эмоцыі, такія як смутак, радасць ці каханне. Пытанне ў тым, ці здольны алгарытм па-сапраўднаму адчуць тое, што ён стварае. Спрэчкі, ці патрабуе мастацтва свядомасці і жыццёвага досведу аўтара, быць пастаўленым пад сумнеў, але ў некаторых выпадках вынік апыняецца суцэль здавальняючым. Менавіта тут у гульню ўступае штучны інтэлект — магутны і неадназначны інструмент, які ўзнімае этычныя пытанні аб яго выкарыстанні. Аднак яго найвышэйшая каштоўнасць заключаецца не ў самой тэхналогіі, а ў тым, як мы, людзі, вырашаем яе выкарыстоўваць.

Jonathan Richman — Only Frozen Sky Anyway
Яны наўмысна і зманліва граюць як дылетанты, каб выказаць нейкую дзіцячую нявіннасць. Можна ўявіць, як трыа на вечарынцы бярэ раскіданыя інструменты і імправізуе без рэпетыцый. Гэта ж датычыцца і тэкстаў песень, якія падаюцца імправізаванымі і прыдуманымі на хаду. Тое, што спачатку можа здацца павярхоўным, часта ператвараецца ў нешта глыбейшае, гэты трагікамічны разважанне аб абсурднасці чалавецтва, нязменна шчодрае як у плане музыкі, так і ў плане духу.

Falling Leaves – The Silence That Binds Us
Нешта ў дубайскім, ААЭ (першапачаткова Аманскім, Іарданія) калектыве Falling Leaves прымусіла мяне здзівіцца? Давай удумліва, павольна цягнуцца манатонныя песенныя структуры, скажоны равучы вакал і атмасфера гібелі могуць зрабіць праслухоўванне doom цяжкім нават ва ўдалы дзень. Уменне сапраўды перадаць усе гэтыя асобныя элементы — не столькі выклік, колькі абрад прысвячэння, але па-сапраўднаму аб’яднаць іх разам — майстэрства, якім валодаюць толькі нешматлікія гурты. А вось зрабіць рэліз энергічным і пры гэтым не менш журботным, змешваючы тыя ж тэматычныя элементы — верх майстэрства, хоць музыка часта здаецца магутнай, яна ніколі не губляе сваіх гаротных уверцюр.

Die Krupps — Will nicht — MUSS! / On Collision Course
Die Krupps больш за чатыры дзесяцігоддзі зведала ўражальную музычную эвалюцыю. Пачаўшы з нойза і пост-панку, яны затым перайшлі да EBM і індастрыялу, а ў 90-х уліліся пад уплыў хэві-метала, нават выконваючы каверы на Metallica. Гэтыя пастаянныя змены дэманструюць іх здольнасць да самарэалізацыі, не губляючы пры гэтым трансгрэсіўнага падыходу. Гурт выпусціў эксклюзіўны міні-альбома Will nicht — MUSS! / On Collision Course да свайго 45-гадовага юбілейнага тура. Гэта лімітаванае выданне з ручной нумарацыяй, прызначанае для калекцыянераў і адданых прыхільнікаў. У яго ўвайшлі працы і рэміксы ўдзельнікаў Ministry, з якімі яны нядаўна правялі тур па ЗША, што пацвярджае іх актуальнасць і сувязь з іншымі легендамі жанру.

Terry Edwards — The Köln Concerts 2002
Англійскі мультыінструменталіст, які грае на трубе, саксафоне, гітары і клавішных, вядомы сваёй больш чым 45-гадовай кар’ерай, у якую ўваходзяць запіс і/або жывыя выступленні з такімі музыкантамі, як Madness, Том Уэйтс, Нік Кейв і PJ Harvey, а таксама як адзін з заснавальнікаў піянераў панк-фанка The Higsons. Альбом уключае як сольныя выступы Эдвардса, так і сумесныя працы з Маркам Рыба і Аляксандрам Баланеску, запісаныя ў Кёльне ў перыяд з 18 па 20 красавіка 2002 года. Размашыстыя, кранальныя, узрушаючыя жывыя імправізацыі з постапакаліптычнай атмасферай, змрочныя наплывы сінтэзатара пад пранізлівую партыю духавых інструментаў. Гэты альбом — адначасова і сведчанне бескампраміснага майстэрства і нястомнай творчай дзейнасці Тэры Эдвардса.

Brad Mehldau — Ride Into The Sun
Мелдау — абраз джаза, які ніколі не рабіў усё па шаблоне (і нават граў з Radiohead), хаця таленавіты піяніст і ішоў па больш традыцыйных шляхах. Зараз, з Ride Into the Sun, ён зрабіў яшчэ адзін крок наперад, з любоўю і майстэрствам аддаўшы даніну павагі нябожчыку спеваку і аўтару песень Эліату Сміту. Насамрэч, не абавязкова быць знаёмым з зыходнымі творамі, каб уразіцца прадстаўленай тут вынаходлівасцю: гэты лішак натхнення сам па сабе дае дастаткова месца фартэпіяннаму сола Мелдау, каб замацаваць апавяданне і нагадаць нам, чаму яго наогул варта слухаць. Гэта ўнікальная інтэрпрэтацыя канцэпцыі трыб’ют-альбома, поўная неверагодных ідэй і бліскучай музычнасці, а таксама, магчыма, адзін з лепшых альбомаў у славутай дыскаграфіі Брэда Мелдаў.

Дзяніс Леснік

Таксама чытайце:

Wolf Alice — The Clearing
John Fogerty — Legacy: the Creedence Clearwater Revival years
Alison Goldfrapp – Flux