Наслойваюцца экранным тлушчам

U.S. Girls — Bless This Mess
U.S. Girls эксперыментальны поп-праект Мег Рэмі адчуваецца як адраджэнне ці бязмежны, іншапланетны погляд на выбухны арт-поп, канцэптуальная дзікасць і гукавая гуллівасць, якія дазваляюць аўтару зусім па-новаму выявіць сваё бачанне і пачуццё гумару. Bless This Mess — гэта яшчэ адна частка паслядоўнай эвалюцыі Рэмі, якая пераплятае некаторыя з сваіх самых эмацыйна складаных матэрыялаў з тым, што можа быць для вас самым даступным і нагадвае канцэптуальны мікстэйп са зменай жанраў і шырокім колам суаўтараў. Меган, падобна, жадае пераключацца паміж шчырасцю і іроніяй. Гэтыя супярэчлівыя падыходы ў канчатковым выніку адмаўляюць адзін аднаго і прыводзяць да таго, што праца не мае паслядоўнага агульнага бачання.

Orbital — Оptical delusion
Матэрыял заблытаны, ён, вядома, не адлюстроўвае асноўных момантаў кар’еры братоў Хартнал, але вы знаходзіцеся больш чым у пяці хвілінах ад музычна натхнёнага моманту. Яны і раней даследавалі касмічную атмасферу і змрочны палітычны кантэнт, але Optical Delusion больш падобны на дакумент часу, чым на навукова-фантастычнае фэнтэзі: рэйв перад канцом свету Гэта альбом малаверагоднага супрацоўніцтва, One паказвае оперныя таленты Дзіны Іпавіч, у той час як Are You Alive у выкананні Лілі Уолтар з Penelope Isles плыве на больш змрочную, больш аналагавую тэрыторыю.

Phil Selway — Strange dance
Трэці поўнафарматны рэліз Філіпа Селвея з Radiohead — мацнейшы і ўстойлівы ўсплёск, чым папярэднія сольныя працы. Прыроджаная музычнасць бубнача ззяе, і ў тэкстах ёсць мілая сумленнасць, якая пранікае ў само гучанне. Багацце гуку вось што робіць Strange Dance цеплым i знаёмым, хоць і не зусім захапляльным. Стыль камернай поп-музыкі зараз дасягае свайго апагею, спачатку гэта можа не аказаць моцнага ўплыву, але паўторнае праслухоўванне раскрывае больш глыбокіх думак і абноўленага аптымізму на будучыню. Усе часткі на месцы, і многія з іх добра спалучаюцца сябар з сябрам, але сума частак не дае таго, што было абяцана. Часам скляпеністыя аранжыроўкі пагражаюць сьцерці тое, што натуральна з’яўляецца пеўчым голасам ніжняга рэгістра, але амбіцыі тут нельга вінаваціць.

Miss Grit — Follow the cyborg
Sohn па-майстэрску грае на гітары і сінтэзатарах, у той час як невялікая група гасцей упрыгожвае струннымі, а Стэла з Warpaint стучыць па барабанах на некалькіх трэках. Усё запісана ў асноўным дома і паказвае, якія тэхнічныя дасягненні машыны прыўнеслі ў музыку. У цэлым, Follow the cyborg — гэта дзіўны дэбют, які спалучае ў сабе сюррэалістычную пачуццёвасць і меладычныя зачэпкі. Праз 10 трэкаў мы знаёмімся з бескампрамісным артыстам, чыя вера ў сябе стварае моманты гукавой асалоды. Тое, як яна лёгка перамыкаецца паміж тэмпамі і настроямі, надае альбому маляўнічую індывідуальнасць і пралівае святло на пісьменніцкія таленты Miss Grit. Нажаль, пазбяганне ў альбоме агульнапрынятых поп-структур азначае, што гэтыя песні не затрымаюцца ў вашай памяці, але дзяўчына спявае з адкрытай, амаль шэптавай інтымнасцю, ад адчування якой цяжка пазбавіцца.

Algiers — Shook
На працягу ўсяго альбома Algiers абвальваюцца на несправядлівасць, радуюцца ў сваім гукавым майстэрстве і настойваюць на жыццёвых сілах салідарнасці і фізічнага ўздзеяння. Напоўнены як духоўнай глыбінёй, так і дзіўным музычным спрытам, Shook адмаўляецца абяцаць якое-небудзь суцяшэнне, пачуваецца сучасным і важным, адлюстроўваючы разнастайнасць амерыканскага грамадства і дазваляючы казаць бяспраўным. Некаторым можа здацца, што за 55 хвілін і 17 трэкаў столькі ўсяго адбываецца, што альбом, магчыма, крыху зацягнуты. Тым не менш, для гэтых вушэй ён ніколі не здаецца разадзьмутым, і цяжка зразумець, што можна было б абрэзаць, не страціўшы частку ўздзеяння запісу. Algiers не адчуваюць сябе на крок наперадзе, ім здаецца, што яны імчацца па іншай трасе, непрадказальныя, але метадычныя, ездзяць з зачыненымі вачамі і рэагуюць на вібрацыі руля. Кружэлка падобная на мяшок ідэй, некаторыя адшліфаваны да бляску, іншыя не цалкам рэалізаваны. Складаецца смутнае адчуванне, што яны закліканы ўсяляць надзею перад тварам роспачы. Нажаль, гэтая надзея неад’емная на працягу большай часткі часу выканання.

Gorillaz — Cracker island
Праз дваццаць пяць гадоў Албарн гэтак жа незадаволена станам сучаснага свету, але ён ужо не трымае мульцяшны палец на пульсе. Песні зусім не цікавыя. Жахлівая бязладзіца. Думаю, у гэты момант Gorillaz страцілі запал да добрай музыкі. Выпусціўшы восем альбомаў, яны не здольныя па-ранейшаму ствараць свежы, багаты матэрыял, які ахоплівае жанры і настроі, з такой колькасцю розных тэкстур і гукавых тканін, што не дазваляе ім падтрымліваць уласны музычны сусвет. Адценні тут нагадваюць нуар-клубную поп-музыку, рэгетон, які нагнятае нізкія частоты, прымушае адысці ў бок. Госці, тыпу Бека і Стыві Нікс адчуваюць сябе мэтанакіраванымі, з лёгкасцю уліваючыся ў сумесь інды-фанка, але проста пралятаюць неўзаметку. Cracker Island у большасці выпадкаў празмеру абавязаны свайму ўражліваму спісу запрошаных зорак, высоўваючы на першы план іх таленты, а не выкарыстаючы іх як натуральны працяг музычнасці Албарна.

The Necks — Travel
Лепшая кружэлка непараўнальнага джаз-авангард гурта роўна за дзесяцігоддзе. Улічваючы, як натхнёна The Necks гучаць тут, зразумела, што іх музычная хімія гэтак жа інстынктыўная, як і заўсёды. Travel шмат у чым арганічна ўпісваецца ў шырокі каталог трыа, расквітае новымі ідэямі і цякучай спантаннасцю. Для пачаткоўцаў, якія цікавяцца музыкай — сапраўды выдатнае месца для пачатку. Адносная сцісласць чатырох твораў дазваляе лягчэй пазнаёміцца з іх падыходам, з тым, як гэтыя тры выдатныя музыкі, працуючы ў сваім тэмпе на кожным узроўні, працягваюць даследаваць гукавы свет і калектыўную метадалогію, цалкам заснаваную на іх уласнай канцэпцыі.

The Church — The hypnogogue
Нямногія гурты свайго часу, асабліва з пост-панку 80-х, гэтак жа паслядоўна, як The Church, пішуць песні, якія гучаць як больш складаныя і сталыя версіі іх класічнага матэрыялу. Залішне казаць, што даўнія прыхільнікі гэтай банды павінны знайсці The Hypnogogue дабром для сваёй адданасці. Але дакладна і тое, што гэтая апошняя праца магла быць больш эфектыўнай і рок-н-рольнай, падобная на любы іншы альбом Church, і зусім не падобная ні на адзін з іх; абедзве заявы прызначаны як кампліменты. Усё роўна, сцішваюць ці вас пышнымі нумарамі Aerodrome і The Coming Days, ці казычуць нервы ў Thorn, у выніку атрымліваецца яшчэ адна ўзрушаючая запіска, незалежна ад таго, хто тузае за нітачкі. І ўсё ж вельмі мала інтэрвалаў, калі вы можаце задацца пытаннем, магло б быць лепш, калі б яны былі карацей або больш зрэзанымі?

Дзянic Леснiк

Таксама чытайце:

Iggy Рop — Every Loser
Inhaler — Cuts & bruises
Ladytron — Time’s arrow
Kolchenog.by слухае: U.S. Girls — Bless this mess, Phil Selway — Strange dance, Orbital — Оptical delusion, Miss Grit — FolloKolchenog.by слухае: U.S. Girls — Bless this mess, Phil Selway — Strange dance, Orbital — Оptical delusion, Miss Grit — Follow