Вярнуліся, каб захаваць сваю карону

Да шчасця Queens Of The Stone Age не даследуюць больш эксперыментальныя куткі сваёй псіхікі на восьмым альбоме In Times New Roman. Яны доўгі час былі гуртом, заклапочаным жорсткім вываратам амерыканскага грамадства, іх музыка — цяжкая, але бессаромна стылізаваная і яркая — займае ўнікальнае месца ў цэнтры як хард, так і індзі-рока, зручна гуляючы з натоўпам на Каачэле або Гластанбэры.

In Times … — гэта гартанны ўзор мужнасці, якi месцамі адштурхвае горыччу. Не жадаю пісаць пра асабістыя ўзрушэнні Хома, яны ўжо сапраўды наклалі адбітак, але QOTSA апынуліся тамака, дзе калектыў жадаюць бачыць шматлікія фанаты: ізноў у брудзе — гэтае гратэскавае праслухоўванне, выкарыстоўвае боль дзеля заахвочвання волкасці ў іх гучанні, якая адсутнічала пасля 2007 гаду. Калі вы слухаеце іх альбомы запар, вы сапраўды можаце пачуць усю гаму і тое, як фронтмэн развіваўся і можа развіцца як артыст. Тым не менш, у той час для многіх Era Vulgaris не быў нечым асаблівым у параўнанні з тым, што было раней.

In Times New Roman наўрад ці заваюе сэрцы тых, хто сядзіць на плоце, хоць комплекснае абажанне, магчыма, не адпавядае эпосе, якая пакінула так шмат глыбокіх шнараў. Музыкі прадставілі сваё вяртанне эмацыйным выгнаннем нячыстай сілы, але з дастатковай колькасцю фан-сэрвісу для нязломных, так атрымаўся іх самы змрочны і заблытаны матэрыял на сённяшні дзень, і за гэта ён будзе шанавацца яшчэ больш. Альбом у значнай ступені абапіраецца на мінулае, успомнім дастаткова прывабны … Like Clockwork — грандыёзны перагляд падыходу і стылю для QOTSA, які настолькі добры, што, магчыма, лічыцца іх выдатным творам. Villains быў супрацьлегласць генезісу …Like Clockwork: самавітая гульня, якая пашырае і выкарыстоўвае цудоўны новы шаблон, але ў якой адсутнічае такая ж неадкладнасць і ненаеднасць, каб даследаваць і кідаць выклік.

Зразумела, што пасля цяжкай энергіі, укладзенай у іх шэдэўр 2013 года, хлопцы проста хацелі павесяліцца і напісаць бесклапотны дыска-рок з невялікімі наступствамі. Вядома, на працягу апошніх некалькіх гадоў пранізлівала спакой пытанне: «куды яны ідуць?» Прасцей кажучы, я не лiчу, што гурт мог бы працягваць ісці па гэтай пракладзенай дарожцы, не адчуўшы стомленасці. Пакуль усё добра, праўда? Што ж, ёсць невялікая праблема з In Times New Roman… — няма рашаючых момантаў. За выключэннем Negative Space і Paper Machete, з-за маіх уласных рытмічных прадузятасцяў і поглядаў, я не думаю, што ёсць нейкія трэкі вышэйшага ўзроўню, якія вы маглі б уключыць у тыповы плэйліст Queens.

Вынікам гэтага гамбіту з’яўляецца паслядоўнасць з выдатным напісаннем песень, мелодыямі, прадзюсаваннем і ўсімі аздабленнямі, якія з’яўляюцца ўзнагародай, але, шчыра кажучы, тут няма нічога, што я б назваў выдатным. Мяркую, калі вы паглядзіце на гэта цынічна, вы маглі б сказаць, што In Times New Roman… гуляе вельмі бяспечна; самавітая паездка з мноствам выдатных момантаў QOTSA, але калі вы шукаеце нешта больш вострае і амбіцыйнае, вы можаце быць крыху расчараваныя тым, што прапануецца. Нягледзячы на ўсё, гэта адзін з наймацнейшых рок-альбомаў 2023 года, і калі вы прыхільнік гурта ці вам падабаецца жанр у цэлым, ён напэўна спатоліць смагу большасці людзей.

Пласцінка адчыняецца трывожнай, песімістычнай Obscenery, якая разглядае сучаснае каханне як несентыментальную, а ўсё асуджанае вакол нагружаных гранжам гітар, выпадковых класічных скрыпічных брэйкаў і грукатлівых барабанаў; цікавыя ідэі, якія ніколі поўнасцю не фіксуюцца. Лепш драйвавы, прамалінейны рок Paper Machete у камплекце з цудоўным скажоным сола, вуглаватай Emotion Sickness, у якой выкарыстоўваецца запамінальны хук, прыдатны для FM-радыё, і Negative Space, у якой спалучаюцца сэксуальныя басы падчас куплетаў і вялікія бразгаты. У адурманьваючай Made To Parade гурт тупае і калыхаецца, пакуль фронтмэн ганіць беды сучаснага свету, разбуранага капіталізмам, цяжкая матэрыя выканана з падморгваннем рок-пышнасці 70-х.

Аднак большая частка In Times New Roman… засяроджаная вакол цёмных танцавальных рок-кампазіцый. Наркатычная і паўтаральная Time & Place ідэальна падыходзіць для начнога адпачынку на танцпляцы. У іншым месцы энергічная What the Peephole Say робіць усё магчымае, каб атрымаць выгаду з яшчэ адной вуглаватай басовай партыі, накладваючы хаатычны грукат трэка на бадзёрыя гітарныя і напеўныя вакальныя гармоніі. Пампезны прыпеў трэка нават падлашчваецца з сёрф-рокам, калі дададзена трэмоло ў стылі Дзіка Дэйла.

Два незвычайныя трэкі па-рознаму раскрываюць стыль Хома. Sicily — празмерная, тэатральная готыка, з сінтэзатарамі, скрыпкамі і адценнем Брадвея, у той час як Carnavoyeur узмацняе электраклавішы, струнныя і танцавальныя біты, а Джош дэманструе сваё лепшае перайманне Дэвіду Боўі (ад спеваў да напісання песень), якое спалучае глэм з сухотным рокам. Дзевяць хвілін Straight Jacket Fitting даказваюць, што гэта самы амбіцыйны момант альбома. Пачынаючыся як блюзавы стоунер-нумар, а затым, пераходзячы ў папсовую структуру, ён набірае інтэнсіўнасць, пакуль не пяройдзе ў заспакаяльную коду, запар акустычныя гітары і мяккае драніраванне. Гэта песня, з якой альбом атрымаў не толькі сваю назву, але і рэзюмуе праект у цэлым — небяспечна, але задуменна, вар’яцка, але засяроджана. Лепшыя моманты даказваюць, што гурт усё яшчэ можа надзейна ствараць і па-ранейшаму дастаўляць левацэнтрысцкія вострыя адчуванні ў стылі альтэрнатыўнага року.

Дзянic Леснiк

Таксама чытайце:

Queens of the Stone Age — Villains
Iggy Рop — Every Loser
Путешествие на Rock im Park 2014