Чорт дзяцей калыша

M83 – Fantasy

Дазволіўшы сабе пагуляць з мінімалізмам такім чынам, каб стварыць атмасферу сумленнасці, Fantasy прымушае вас хацець зрабіць гук як мага гучней. М83 страцілі частку сваёй навізны, збольшага з-за таго, што поп-культура прахарчавалася (параўнальна прэснай) настальгіяй па 80-х. Не хапае нейкага аднаго сінтэзатарнага прасэта і ёсць выразная нітка, якая звязвае гэтыя трынаццаць трэкаў разам.

London Brew — London Brew

У 1970-х зліццё джаза і рока здавалася непазбежным, а цяпер цалкам натуральна, што ф’южн-аспект джаза асвяжаецца электронікай. Рашучасць London Brew імправізаваць і спрабаваць прыдумляць новыя гукі паспяхова ўвасабляецца ў жыццё. Нубіа Гарсія, Шабака Хатчынгс, Том Скінэр і іншыя музыкі запісалі імправізаваны сэт, натхнёны “Bitches Brew” Майлза Дэвіса, пасля таго як іх запланаваная серыя канцэртаў была адменена з-за пандэміі COVID-19. Хаця не ўсе з музыкаў былі бліскучымі гэта захапляльнае 90-хвіліннае падарожжа ў знешнія рэгіёны электрычнага джаза і спадчыны свайго натхнення. Альбом адчуваецца як вінтажным с выпадковымі псіхадэлічнымі атрыбутамі, так і па-майстэрску зусім арыгінальным авангардным электра-джазавым. Не занадта перагружаны, дзіўна эклектычны, незвычайны і выдатна рэалізаваны, багаты непасрэднасцю і ўяўленнем.

The Zombies — Different game

Вось працяг легендарнай спадчыны, якая не толькі вытрымала выпрабаванне часам, але і застаецца яркім і падбадзёрлівым усе гэтыя дзесяцігоддзі. Ясна, што The Zombies і ўсё яшчэ ў гульні, і не здавольваюцца простым перафразаванне старога матэрыялу, хоць больш рызыкоўны новы не заўсёды трапляе ў мэту, а часам правальваецца. Больш вострыя трэкі на Different Game спадабаюцца нязломным фанатам і тым, хто сочыць за ўсім вандраваннем Zombies, але могуць здацца заблытанымі для выпадковых слухачоў. Як заўсёды, усе навакольныя дэталі зводзяцца да запозненых разважанняў кожны раз, калі спявае Бланстоўн.

Deerhoof — Miracle-level

Першы японамоўны рэліз эксперыментальнага рок-гурта Deerhoof з Сан-Францыска быў запісаны ў Вініпегу Майкам Брадаўскі. Аартыкулавана эфектыўна і выбухна група ўраўнаважвае лютасць і саладосць, бо любая даступнасць, якая можа быць страчана пры рашэнні адмовіцца ад ангельскай лірыкі, пераходзіць у першародныя бедныя аранжыроўкі і служаць мэты. Эксперыменты носяць хутчэй структурны, чым гукавы характар, сцісласць супярэчыць таму, які жывы і шырокі свет яна змяшчае. У меней умелых руках гэты гукавы гуляш можа гучаць бязладна ці неахайна, але ў гэтым і складаецца магія Deerhoof; яны бяруць усе гэтыя разрозненыя элементы і нейкім чынам ператвараюць іх у суцэльныя песні. Па сваёй сутнасці Miracle-Level — гэта свята чалавечага духу, які прапануе аптымізм і здзіўленне перад тварам песімізму і безнадзейнасці.

Rob Mazurek — Lightning dreamers

Цяжкі і п’янлівы фры-джаз працяты настойлівасцю слоў і задавальненнем ад эксперыментаў. Чаргаванне рытмічнага электра джаза, які кіруецца абстракцыяй і імправізацыяй сфакусавана тонка і рэзанансна творча. Рэліз быццам дапамог працягнуць джаз у новае тысячагоддзе, пераносячы арыфметычнае гучанне Чыкага праз скрыўлены прасторава-часавы кантынуум.

Steve Gunn — Reflections, vol.1: Let the moon be a planet

Інструментальная праца Стыва Ганна і Дэвіда Мура — гэта першы том запланаванай серыі сумесных альбомаў RVNG Intl. Восем трэкаў выгінаюцца, але ніколі не губляюцца. Basin — квінтэсенцыя, гучыць гэтак жа, як «Ambient 1: Music for Airports» Браяна Іна, паменшаная для прайгравання ў калідоры кватэры, а не ў прасторным тэрмінале. Магчыма, справа хутчэй у тым, каб пачувацца добра, чым здавацца цікавай, і, прынамсі, фартэпіянны эквівалент гучыць выдатна, хоць мала што застаецца па-за межамі глыбокага пачуцця спакою.

Thomas Bangalter – Mythologies

Дэбютны поўнаметражны рэліз Томаса Бангалтэра з Daft Punk уяўляе сабой аркестравую партытуру да балета харэографа Анжэлена Прэльжакажа ў выкананні Нацыянальнага аркестра Бардо Аквітаніі. Mythologies гучыць як праца мастака, які выходзіць са сваёй зоны камфорту ў пошуках асабістай творчай рэалізацыі. Слухач мог бы атрымаць такое ж задавальненне, калі б хаця б адзін з гэтых твораў запомніўся гэтак жа, як песні Daft Punk. Няхай гэта і пазбаўлена фанку, але маштаб і размах тут уражваюць. Гаворачы гукавой мовай, толькі частка яе працягласці неабходна, каб найлепшым чынам злучыць музыку, гісторыю і дзеянне.

Metallica — 72 Seasons

Вынік атрымаўся самавіты, але хоць вы можаце не звяртаць увагі на яго недахопы, пакуль бушуе загалоўны трэк — гастролі не будуць здавацца цалкам практыкаваннем у праглядзе бэк-каталога. Сапраўды гэтак жа ніхто не спадзяецца пераканаць няверуючага ў велічы Metallica, але i не пацягнецца да 72 Seasons. Бязмерна бяспечны альбом, у якім не ўдалося пазбегнуць некаторых пастак мінулага і не запаліць сэрцы. Выбачайце, мне ўсё роўна, ці за 60 ім, ці граюць яны ўжо 40 гадоў, ці былі яны калісьці самым папулярным гуртом. Metallica здаюцца незацікаўленымі, прыклалі нуль творчасці да пласцінкі 72 Seasons, і гэта бачна, усё не крэатыўна. Гук гітар проста дрэнны. Рыфы сумныя, як набор аднолькавых нот, праца Ларса жахлівая, і я маю на ўвазе не тэхніку, а кампазіцыю. Джэймс проста працягвае скардзіцца і ныць у сваіх тэкстах. Metallica дае нам мікс-альбом усёй сваёй кар’еры, спрабуючы зноў трэшнуць. Нажаль, кожная песня гучыць аднолькава, кожны тэкст чытаецца аднолькава, сола неадметныя, Я на 100% упэўнены, што крытыкі магу паставіць гэтаму альбому 10 балаў з 10. А Калчаног спадзяецца, што наступным разам будзе больш прадуманы набор песень.

Дзянic Леснiк

Таксама чытайце:

U2 — Songs of surrender
Iggy Рop — Every Loser
Inhaler — Cuts & bruises