Пятля Прыхільнасьці

Петля Пристрастия (Пятля Прыхільнасьці)- Суперпазіцыя
Лірычна гэта як заўсёды ў большасці сваёй завуаліраваныя афірмацыі. На гэты раз іх моц яшчэ больш, бо пратакалююцца на роднай беларускай мове, за што вялікі дзякуй Ілля Чарапко-Самахвалаў, Цімафей Савіцкі, Іван Селішчаў, Зміцер Паплаўскі, Аляксей Тарасевіч. Для мяне асабіста заўсёды было відавочна, што нягледзячы на пост-панк эстэтыку, гурт быў заўжды пра немінучы аптымізм, на кантрасце моў стала больш зразумела, што гэта сапраўды так, бо беларуская мова таксама – пра аптымізм і жыццялюбства, пра прамень святла, а не пра апісванне паршывай рэальнасці вакол.
Музычна хутчэй гэта стыльная дымавая і люстраная новая хваля, яна ляжыць ў ложку і марыць, не робіць адрозненняў паміж поп-пульсам, рокам і атмасфернай прасторай. Гучанне падобна на пусты пакой, у якім пяць хлопцаў займаюць роўна гэтулькі месца, каб вы маглі вольна пабадзяцца, калі яны перастаюць засцілаць пасцель. Хваляванне тут у тым, каб пачуць скрозь музыку яркую эмацыйную драму ў кшталце нармальных чалавечых настрояў. Альбом імгненна, нібы Twin Peaks — халодная як камень класіка з нязмушанай старамоднай эмацыйнай камунікацыяй дзякуючы палосам энергіі і прыгажосці. Я рыюся ў галаве і не магу знайсці ніводнага іншага гурта зараз, пра якi я мог бы сказаць у дадзены момант тое ж самае. Дзікая інтэнсіўнасць гэтага матэрыялу зыходзіць ад таго, як спакойна, але мэтанакіравана і без поту гучыць кожнае слова. Коратка, і гэтак жа ідэальна, як вы зацыкляецеся на кожным уздыху Іллі, звярнiце на гэта ўвагу. Галоўнае — у патрэбным месцы, у патрэбны час.

Underworld — Strawberry Hotel
Праз трыццаць гадоў пасля Dubnobasswithmyheadman майстры пострэйв-аўдыёапавядання ўсё яшчэ ведаюць, як падпіраць ваш мозг. Underworld заўсёды робіць празаічнае рамантычным, а банальнае — паслядоўным. Псіхапастаральныя пачаткі гэтага альбома выводзяць сумесь тэхна і прагрэсіўнага хаўса, якая ў асноўным упрыгожвала іх пласцінкі канца 90-х-00-х гадоў. Так асалоды рэйвера далей сканцэнтраваны на пярэднім плане. Strawberry Hotel балансуе паміж выгодай і рухам, што яскрава выяўлена ў двух паловах пласцінкі, песні накіроўваюцца ў бок меладычнай тэрыторыі з карацейшымі, чым звычайна, часавымі інтэрваламі, паступова саступаючы месца паслабленаму фінальнаму адрэзку. Таму раю слухаць альбом цалкам, не змешваючы.
Пасля 52-тыднёвага аўдыёвізуальнага творчага марафону 2019 года Drift — эпічнай колькасці рэлізаў, якая распаўсюджвалася ў некалькіх гукавых кірунках, лунала пытанне «што далей»? Таму трэба было даць увабрацца выпушчанаму матэрыялу, як поту з танцпляца, на працягу некалькіх гадоў, перш чым прадставіць якую-небудзь новую музыку. І Strawberry Hotel з’яўляецца яшчэ адным паспяховым запісам у каталогу Underworld.

Laura Cannell — The Rituals of Hildegard Reimagined
Зубадрабільны кампазітар, гледзіце які набор у яе: паветраны, размыты гук бас-блокфлейты, мігатлівыя калючыя тэкстуры і гармоніі дванаццаціструннай арфы, плюс па-майстэрску запісаны мікрафон, каб захаваць рэзкі подых Laura Cannell і тагасветныя рэверберацыі зазямляючыя гук. Вынік — галюцынатарная прыгода ў гукавой і часавай прасторы, якая пашырае прытомнасць, акт сярэднявечнай медытацыі.

Nonpareils — Rhetoric & Terror
Марудлівыя эксперыменты Rhetoric & Terror па-свойму здаюцца канфрантацыйнымі. Альбом увесь час знаходзіцца ў руху, перамяжаючыся з поп песнямі і самымі базавымі музычнымі ўмоўнасцямі і эмбіентным джазам да вязкай, наркатычнай атмасферы.

Public service broadcasting — The last flight
Public Service Broadcasting прысвячае канцэптуальны альбом трагічнаму апошняму падарожжу лётчыцы Амеліі Эрхарт, гэтым разам накладваючы на свае гукавыя ландшафты не сэмплы, а яе архіўныя тэксты, ажыўленыя акцёрамі. Лірыка ўтрымлівае нашу зацікаўленасць больш, чым частка музыкі на якую тут ідзе акцэнт.

Тhe bug — Machine
Machine, магчыма, не валодае захапляльнымі грувамі Pressure (2003), або палітычным рэзанансам знакавага London Zoo (2008), але гэта, несумнеўна, самая цяжкая і выродлівая і плытка Тhe bug. Гукі Марціна настолькі абразіўныя, што выклікаюць кроў з вушэй. Хай значная частка захапляльнай моцы альбома паходзіць з гукавога экстрэмізму, глыбокага субціску, хрыплых басовых сінтэзатараў, дастаткова цяжкіх, каб вырываць кавалкі з зямлі нізкачашчыннымі шумамі, несумненна ўсім гэтым ёсць пробліскі меладычнай меланхоліі.

Orla Gartland — Everybody needs a hero
Лёгка перамыкаючыся паміж забіяцкімі прыпевамі і тужлівымі паўзамі, якія дэманструюць уразлівасць, яна арыентуецца на супярэчлівыя сілы няўпэўненасці і нуды. Але калі вы не фанат усё гэта гучыць як інды ныццё. Калі аб’ектыўна, то песеннае майстэрства Гартленд часам застаецца незразумелым, але яго ўпрыгожвае мэтанакіраванае апавяданне ў альбоме.

Elucid — Revelator
Шалёна, рэзка і непрадказальна створаны твор, які вар’іруецца ад хаосу, які падсілкоўваецца брэйкбітам, да шумнага гудзення і пранізлівага металічнага скрыгату, Усё гэта апраўляе настойлівыя тэксты аб расісцкай сістэме, клопату аб сваёй сям’і, барацьбе за выжыванне і захаванні надзеі. Лічу не вельмі паспяховым сучасны пераход рэпу з прыпапсаваных бітаў у андэграўндна-эксперыментальны гук, але, але тэндэнцыя мяне радуе. Магчыма, хутка ўсё будзе добра.

The neck — Bleed
Bleed — самы бясформенны, абстрактны і мэтанакіраваны альбом гурта Necks, першапачаткова ён хутчэй сканструяваны, чым сыграным, здаецца зусім мінімалістычным, але паступова раскрывае бязмежную, цудоўную глыбіню эксперыментальнага джаза. Матэрыял непрыязны і патрабавальны ў яго ўяўнай строгасці ёсць пяшчота, а ў холадзе — прыгажосць.

Chat pile — Сool world
Тупарыла гучны, размерана брудны нойз-рок, які мае інструментальную танальнасць грукатлівай газонакасілкі. Зачаравальная вакальна бескампрамісная справаздача аб гвалце, якое мы прычыняем адзін аднаму ў індывідуальным і глабальным маштабе, таксама лірычна выклікае жахі позняга капіталізму.

Linda Lindas — No obligation
Сам гурт, удзельнікі якога — не забывайце — усё яшчэ вучацца ў сярэдняй і старэйшай школе — глыток свежага паветра, напамін аб тым, што панк можа быць вясёлым і чыстым, не губляючы свайго ўздзеяння або паслання. У Linda Lindas шмат арыгінальных ідэй, і яны выказваюць іх энергічна, усяляючы ў нас усіх надзею, што з дзецьмі ўсё будзе добра. У кожным гуку і складзе ёсць лютасьць, смутак, захапленне і горыч, а знутры гэтага кактэйлю пачуццяў — зараджаная адданасць стварэнню змен, дзякуючы выразнаму гучанню і невычэрпнаму энтузіязму. Не толькі знайшоўшы свой голас, але і валодаючы ім з уражлівай упэўненасцю, Lindas не вынаходзяць ровар, але, быўшы маладымі артыстамі з выбуховымі, расчараванымі і гнеўнымі эмоцыямі па стаўленні да свету і сацыяльных умоўнасцей вакол іх, вызначана, паўстаюць калектывам за якім варта сачыць.

Goat — Goat
Альбом гэтак жа дынамічны, наколькі і хаатычны, і яго цяжка ўспрымаць у цэлым, але, узяты па асобнасці, кожны трэк мае свой уласны паварот першабытных рытмічных бітаў. Адданыя прыхільнікі гурта, несумненна, ацэняць вялікае значэнне клавішных у духу The Silver Apples. Шведы ведаюць, як рабіць папсу, модульную мэблю, чорную смоль гітарных сола. Карацей кажучы, яшчэ яны ведаюць, як зрабіць добры псіхадэлічны альбом. Тут ёсць полірытмічныя рыфы Led Zeppelin, скалынаючая косці перкусія і атмасфера ўсходняга кірмаша, каб усвядоміць мастацтва дэканструяваць класічны рок і псіхадэлію, і адрадзіць іх як нешта жыццёва важнае і жывое.

High vis — Guided tour
High vis атрымалася працягнуць тэмы працоўнага класа ў велічны, бліскучы брыт-поп, не ахвяраваўшы пры гэтым сваёй хардкорнай этыкай. Спалучэнне развязнасці з лютасцю ў адзінаццаці трэках, якія наўмысна не прытрымліваюцца цалкам ніводнага са стыляў — гучыць, як злое U2. Guided Tour — нядрэнная пласцінка, але і не асабліва запамінальная. Яна ўключае ў сябе некалькі выдатных спроб магутнага гурта (“Mind’s a Lie” – магчыма, лепшае, што яны калі-небудзь запісвалі), а таксама прымушае слухача выседжваць сапраўды нясмачныя, неарыгінальныя філеры.

Confidence Man — 3AM (La La La)
Мае права на жыццё. Хоць гэта вельмі весяла, не варта чакаць «шоку ад навізны», можа ўзнікнуць адчуванне, што ConMan топчацца на месцы са сваім дэнс-попам. Кірунак альбома — натуральны працяг іх захаплення еўрадэнсам 90-х, багаты на банальныя тэксты пра пацалункі з дыджэямі і погляд на зоркі.

Kylie Minogue — Tension II
Практычна ўсе песні занадта рэзка сканчаюцца, быццам празмерна старанны афіцыянт прыбірае вашу талерку, на якой яшчэ засталося некалькі кавалачкаў ежы. Месцамі бліскучы, месцамі які дастаўляе задавальненне, але паўтарае ідэі Padam Padam, альбом пакутуе ад недахопу ваў-фанка, ён уплецены ў поп-тэндэнцыі Кайлі і таму цьмянее ў параўнанні з больш актуальнымі кампазіцыямі Disco і першага Tension. У цэлым, матэрыял больш падобны на свежую, сэксуальную кансалідацыю спадчыны спявачкі. Нягледзячы на тое, што Міноўг больш абцякальная і сучасная, аўстралійка не можа цалкам супрацьстаяць уплыву настальгічных поп-эпох, у якіх яна квітнела.

Kelly Lee Owens — Dreamstate
Змяніўшы маркотны падвальны настрой на пэўную апавядальную тугу эйфарыі фестываляў праз музыку, якая рэзаніруе з целам, і тэксты, якія гавораць з душой, аўтар спрабуе дасягнуць масавага поспеху. Па меры развіцця Dreamstate становіцца відавочным, што летуценная прырода альбома не мае разнастайнасці і глыбіні, якія крынічылі ў папярэдніх працах Kelly Lee Owens, такіх як Inner Song. Яго прасякнутая рэверберацыяй аўра можа быць выдатнай, але яна з папсовым тварам і пры гэтым без танцавальных клішэ. Ці на карысць Kelly Lee такі заварот я пакуль вырашыць для сябе не магу.

Дзянic Леснiк

Таксама чытайце:

The Offspring — Supercharged
Molchat Doma — Belaya Polosa
Lady Gaga — Harlequin